
Kościół przygotowuje do święceń kapłańskich ochrzczonych mężczyzn, którzy po wyświęceniu pełnią funkcje duchowe i administracyjne we wspólnocie. Po II wojnie światowej reżim komunistyczny instrumentalnie traktował obecność kapłanów na Ziemiach Zachodnich i Północnych, licząc na pomoc z ich strony w osiedlaniu się nowych, polskich mieszkańców. W związku ze zmianą narodowościową i religijną społeczeństwa na tych terenach brak było kapłanów, którzy podjełiby się pracy duszpasterskiej. W celu przygotowania kandydatów do święceń Administrator Apostolski Dolnego Śląska ks. Karol Milik powołał we Wrocławiu seminarium duchowne, które rozpoczęło swoją działalność 8 października 1947 r. Ks. Milik i, narzucony przez komunistyczne władze, jego następca ks. Kazimierz Lagosz jako Wikariusz Kapitulny, nie posiadali sakry biskupiej dającej prawo wyświecania nowych kapłanów. Dlatego też święceń dla kandydatów inkardynowanych do Kościoła wrocławskiego udzielali biskupi z innych diecezji na swoim terenie lub we Wrocławiu. Artykuł ukazuje zawiłości tegoż procesu.
<< < 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 > >>
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.