Założony przez biskupów galicyjskich w 1844 roku i pozostający pod silnym wpływem parafii powszechny ruch trzeźwościowy doprowadził do poprawy moralności i sytuacji materialnej ludności. Władze austriackie zgodziły się na kampanię wstrzemięźliwości
spodziewając się wzrostu opodatkowania wsi. Sukcesy pasterzy nie przyniosły jednak trwałego efektu. Księża gorączkowo zaostrzali sankcje przeciwko nawrotom alkoholizmu: zmobilizowali społeczeństwo przeciwko odstępcom, absolutyzowali grzech pijaństwa i grozili piekłem, odmawiali rozgrzeszenia. Pojawiła się także nowa broń duchowa - ślubowanie trzeźwości, najczęściej absolutnej. Szybkie i masowe upowszechnienie tej idei świadczy i o wysiłku księży, i o ich wpływie, i o zapotrzebowaniu społecznym. Miejscowa wykładnia kaznodziejska trzeźwościowego zobowiązania znaczyła więcej niż biskupie monity. Jednakże skrajności towarzyszące forsowaniu najsłuszniejszej nawet sprawy, także przy najlepszych chęciach reformatorów cudzego życia, szkodziły jej niejednokrotnie bardziej niż pomagały.