W 1821 r. Komisja ds. Religii i Oświecenia Publicznego Królestwa Polskiego rozpowszechniła w seminariach projekt reformy studiów teologicznych, powiązany z doborem odpowiednich podręczników. W Krakowie Wincentynianie odpowiedzialni za seminarium i Wydział Teologiczny wyrazili swoją opinię na temat tego projektu. W 1823 r. ponownie zasięgnięto ich opinii w sprawie używanych podręczników. Wszystkie te propozycje i opinie, poparte uwagami dydaktycznymi, pozwalają uwypuklić zderzenie dwóch nurtów, otwartego i konserwatywnego. Pierwsza, reprezentowana przez władców, niewątpliwie zawierała szkodliwe dla Kościoła i utrzymywane w Warszawie tendencje józefistyczne. Pragnąc umocnić swój tron w obliczu ruchów wyzwoleńczych budzących się w Europie car postanowił wykorzystać religię i uwalniając ją od władzy, rozszerzyć niezależność Kościoła.