Ufundowany w 1198 r. przez Innocentego III największy w Europie Szpital Świętego Ducha w Rzymie, a prowadzony przez zakon o tym samym wezwaniu, stał się modelem dla innych szpitali w świecie chrześcijańskim. Pełnił dwie funkcje: przytułku dla podrzutków oraz lecznicy dla chorych.
Tematem rozważań są testamenty, spisywane przez chorych w Szpitalu Świętego Ducha, a sporządzane z reguły w obliczu ciężkiej choroby. Spisywał je w obecności świadków archiwista szpitalny, a gdy nie był obecny, czynił to dyżurujący spowiednik lub inny kapłan. Testamenty miały stałą konwencję, odnoszącą się tak do duszy i ciała. Ta pierwsza była zawsze w centrum. Testatorzy podkreślali, że duszę poświęcają Bogu, zaś ciało ma być pogrzebane w skromnej ceremonii na cmentarzu szpitalnym. W aktach ostatniej woli często występowały zapisy na cele charytatywne, również na szpital.