W. Schenk (1913-1932) urodził się na Śląsku i tam studiował. Święcenia kapłańskie przyjął w 1938 r. we Wrocławiu, gdzie spotkał benedyktynów należących opactwa w Krzeszowie.
Spotkania te dały początek jego zainteresowaniom liturgią, a w szczególności liturgią lokalną. Ks. Schenk uważał znajomość liturgii za konieczność dla kapłana.
W 1950 r. został mianowany wicerektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Nysie, gdzie wykazał się talentem pedagogicznym. W 1952 r. wznowił studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie uzyskał kolejno tytuły doktora, docenta i profesora.
Swoje badania rozpoczął od średniowiecznych rękopisów zachowanych we Wrocławiu i stopniowo poszerzał ich zakres. Zjednał sobie uczniów i wprowadził ich na nieznany dotąd teren, jakim była liturgia staropolska, której podstawę stanowiły monografie odnoszące się do XIX i XX wieku. Schenk dokonał syntezy tych badań. Nie publikował wiele, a jego główną zasługą było zachęcanie do tego swoich uczniów. Miał swój osobisty projekt - historię liturgii w Polsce, która miała wypełnić puste miejsce na historyczno-geograficznej mapie liturgii w Europie, jeśli można się tak wyrazić. Schenk nigdy tego projektu nie ujawnił, choć marzył o napisaniu historii Mszy św. w Polsce, która byłaby syntezą, niezbędną do realizacji tego marzenia jego życia. W tym celu zebrał prace magisterskie i doktorskie swoich uczniów, ale tragiczny wypadek drogowy przekreślił jego projekt. Wielką zasługą profesora Schenka było odkrycie ogromnego pola badawczego i wykształcenie historyków, którzy kontynuowaliby rozpoczęte przez niego dzieło. Lokalna historia liturgii jest bowiem zaskakująco bogata, a sam fakt postawienia problemu zachęci innych do pójścia w jego ślady.