Badania nad działalnością elitarnego polskiego duchowieństwa średniowiecznego na polu kościelnym przyniosły niewielki postęp. Wydają się jednak niezbędne dla lepszego zrozumienia etosu ówczesnych dostojników kościelnych. Działalność biskupa włocławskiego Wolimira analizowano dotychczas głównie w oparciu o źródła mówiące o jego działalności politycznej. W pierwszej części artykułu dokonano analizy działalności kościelnej Wolimira na terenie jego diecezji. Zachowane źródła pozwoliły jedynie fragmentarycznie ukazać postać duchownego jako administratora diecezji włocławskiej. Można jednak ustalić, że Wolimir przeprowadzał wizytacje w swojej diecezji, brał udział w fundacjach klasztornych i organizował urząd biskupi, korzystając z własnych doświadczeń z okresu sprawowania urzędu kanclerza. Zgodnie z duchem swoich czasów zabiegał o to, aby kościół katedralny miał na Kujawach dominującą pozycję, co bardzo wyraźnie znalazło wyraz w sporze o majątek po Komesie Boguszy. W drugiej części artykułu ukazano ogólnopolską działalność biskupa Włocławka i jego kontakty ze Stolicą Apostolską. Wolimir brał czynny udział w ogólnopolskim życiu synodalnym, uczestnicząc w niemal wszystkich synodach prowincjalnych. W świetle dostępnych źródeł biskup Wolimir jawi się nam przede wszystkim jako jeden z przywódców politycznych swojej klasy. W działalności kościelnej jego postać stanowi idealny obraz biskupa polskiego z XIII w., który ukształtował się na podstawie postulatu ustalonego w połowie XIII w. w kręgu krakowskiej kapituły katedralnej.