Dwa źródła: "Cronica" o. Jordani a Jano OFM i o. Joannis de Piano Carpini "Historia Mongolorum" pozwalają ustalić, że franciszkanie osiedlili się na ziemiach polskich z inicjatywy zakonu św. Franciszka, a nie książąt Piastów jak dotychczas sugerowała historiografia polska, wierny w tym względzie legendzie przekazanej przez Jana Długosza. Rzeczywiście, franciszkanie, przybywając z Włoch, przybyli do Polski przez Niemcy. Jan z Pian del CaTpini, prowincjał Saksonii od 1232 do 12S9, wysłał braci mniejszych do Czech i Moraw, Polski, Węgier, Danii i Norwegii. Przybycie franciszkanów do Polski jest ściśle związane z osobą Jana z Pian del Carpini, który osobiście udał się do Wrocławia i nawiązał przyjazne kontakty z księciem Henrykiem Brodatym oraz z duchowieństwem śląskim, decydując o osadzeniu braci w tym mieście. mieście i w Krakowie. Klasztor wrocławski powstał w latach 1232-1234, krakowski w 1237. W odróżnieniu od innych zakonów zakonnych, datą założenia klasztoru jest rok reaktywacji braci mniejszych i objęcia przez nich opieki duszpasterskiej. Kościół i klasztor we Wrocławiu ufundował książę Henryk Pobożny. Jednak na ogół franciszkanie żyli i budowali kościoły i klasztory dzięki darowiznom składanym przez burżuazję i mecenasów, czy to świeckich, czy kościelnych. Fakt, że bracia żyli z publicznej hojności, doprowadził do nowej formuły założyciela kolektywnego. Za zgodą przełożonego generalnego zakonu Eliasza z Cortony Jan z Pian del Carpini utworzył kapitułę, która odbyła się w Pradze w 1238. Dla Polski oznaczało to przybycie Braci Mniejszych. Ich głównymi ośrodkami były Wrocław, Kraków i Inowrocław. Po spotkaniu kapituły prowincjalnej, które odbyło się we Wrocławiu w 1239 r., w ciągu następnych dziesięciu lat powstało na Śląsku sześć klasztorów, a do końca XIII w. dwadzieścia. Wkrótce zakon św. Franciszka zadomowił się w innych regionach kraju. Jego rozwój był możliwy dzięki niezwykłemu napływowi rodzimych kandydatów. Biskup wrocławski Tomasz II oświadczył, że klasztory franciszkańskie na Śląsku są dziełem osiedlających się tam Polaków i Czechów. Późniejsza kolonizacja niemiecka spowodowała germanizację ośmiu klasztorów śląskich i ośmiu pruskich, które oddzieliły się od prowincji czesko-polskiej. W 1282 r. liczyło trzydzieści osiem domów zakonnych, w tym w Polsce szesnaście.Bracia mniejsi zachowali w zakonie swój własny charakter, nie odgrywając dużej roli w ruchu intelektualnym świata zachodniego i całkowicie poświęcili się pracy duszpasterskiej. Ich główną zasługą było pogłębienie chrystianizacji mas oraz zorganizowanie misji ewangelizacyjnych na Rusi i Litwie.