Według hipotezy sformułowanej przez Szczęsnego Skibińskiego w jego książce opublikowanej w Poznaniu w 1977 roku, pierwszy kościół franciszkanów w Krakowie został zbudowany jako mauzoleum. Funkcje tego miejsca kultu, a także historia przybycia i osiedlenia się braci św. Franciszka, muszą być zbadane w kontekście historycznym rozwoju Zakonu w Europie Środkowej. Po kapitule generalnej w 1221 roku, św. Franciszek wysłał do Niemiec grupę dwudziestu pięciu braci. Kronikarz Jordan de Giano przypisuje zasługę za wprowadzenie Zakonu Franciszkanów w kraje Europy Środkowej włoskiemu zakonnikowi, Janowi de Pian del Carpini. Jan de Pian, jako prowincjał Saksonii, wysłał braci do Węgier, Czech, Polski i Norwegii. Franciszkanie dotarli do Pragi w 1232 roku. Analiza wspomnień Jana de Piana zawartych w "Historia Mongolorum" dotyczących tego, jak założył klasztory, pozwala ustalić, że nawiązał on przyjazne relacje z księciem Henrykiem Brodatym we Wrocławiu. Po ustaleniu warunków zakwaterowania, sprowadził zakonników z Czech do Wrocławia w latach 1232–1234, a do Krakowa w 1237 roku. Aby osiedlić się w Krakowie, uzyskali wsparcie władz kościelnych i książąt Śląska. Późniejsze powiększenie kościoła i klasztoru na ziemi należącej do własności kościelnej wskazuje, że Franciszkanie otrzymali ten teren od kapituły krakowskiej. Po najazdzie tatarskim w 1241 roku franciszkanie wznowili budowę kościoła i klasztoru. Brak indywidualnego fundatora dowodzi, że te budynki zostały wzniesione dzięki ofiarom dobroczyńców, mieszczan i książąt, czyli dzięki fundacji zbiorowej. Charakter religijny i duszpasterski klasztoru i kościoła znanego pod wezwaniem św. Franciszka został uświęcony podczas kapituły prowincji Czech i Polski, która odbyła się tam w 1249 roku. Książę Bolesław, jego żona Kinga oraz mieszkańcy Krakowa uczestniczyli w nabożeństwach odprawianych w kościele franciszkanów.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.