Rozkwit teatru pijarów odbywał się w kolegiach prowadzonych przez zakon pijarów. Pijarzy założyli szkoły w Rzeszowie (1658), Chełmie (przed 1695), Warężu (1680), Złoczowie (1731) i Lwowie (1756). W każdej uczelni, prawdopodobnie z wyjątkiem Lwowa, organizowano przedstawienia teatralne. Teatr pijarów oferował przedstawienia amatorskie, tworzone w dość prostym celu dydaktycznym, religijnym lub kulturalnym. Przyglądali się im nie tylko inni studenci, ale także publiczność, która tłoczyła się, aby zobaczyć młodych aktorów na scenie. Przedstawienia organizowano najczęściej z okazji rozpoczęcia i zakończenia roku szkolnego, świąt kościelnych, wizyt ważnych gości, ślubów lub pogrzebów dobroczyńców itp. Tematyka najczęściej była historyczna, zaczerpnięta z starożytności klasycznej lub historii narodu nowożytnego. państw (Szwecja, Anglia, Szwajcaria, Albania i oczywiście Polska). Krótkie sztuki składające się z dwóch lub trzech aktów wydają się być normą; dłuższe sztuki (od czterech do dziewięciu aktów) były mniej powszechne. Akcji scenicznej towarzyszyła muzyka i śpiew; akcję wykonali uczniowie klas wyższych. Sztuki pisali przeważnie miejscowi nauczyciele, choć w XVIII w. na scenę szkoły pijarów trafiły także adaptacje wybitnych dramaturgów tamtych czasów (Racine, Voltaire, Bohomolec).