Na początku XIX wieku alkoholizm stał się katastrofą społeczną w wielu krajach. W odpowiedzi na ten problem rozwinął się ruch trzeźwości. Obejmował on również monarchię austriacką. Jedynie Kościół rzymskokatolicki podjął walkę z tą plagą. W 1844 r. biskupi galicyjscy uzyskali zgodę państwa na utworzenie bractw trzeźwości w swoich diecezjach. Propagatorem ruchu abstynenckiego w diecezji przemyskiej był bp Franciszek K. Zachariasiewicz, który nakazał zakładanie tych stowarzyszeń w niektórych parafiach. Do początku XX w. rozwój bractw trzeźwości miał charakter masowy. Ruch antyalkoholowy zrodził wielu oddanych propagatorów, zwłaszcza wśród duchowieństwa parafialnego. Tworzenie bractw dziecięcych (Świętych Aniołów Stróżów) w parafiach było uzupełnieniem działalności eklezjalnej na rzecz abstynencji.