Przejdź do głównego menu Przejdź do sekcji głównej Przejdź do stopki
Teka Komisji Prawniczej PAN Oddział w Lublinie

Tom 12 Nr 1 (2019)

Artykuły

Bezpieczeństwo zdrowotne dziecka

DOI: https://doi.org/10.32084/tekapr.2019.12.1-12  [Google Scholar]
Opublikowane: 30.06.2019

Abstrakt

Poszanowanie dobra każdego pacjenta, zwłaszcza dziecka, i działanie w jego najlepszym interesie było od zawsze zasadą medycyny. Ta podstawowa norma etyczna w praktyce medycznej wyraża się przez łacińskie powiedzenie salus aegroti suprema lex esto, co oznacza, że dobro pacjenta jest najważniejszym prawem. Dobro pacjenta jest głównym celem medycyny. Dobro dziecka obejmuje dobre samopoczucie fizyczne, psychiczne i prawo do zgodnego z naturą rozwoju duchowego. Osoba ludzka jest całością, ciałem i duszą, więc praktyka medyczna musi skupiać się na dobru całej osoby, a nie tylko na leczeniu. Obecnie największym zagrożeniem dla bezpieczeństwa zdrowotnego dzieci nie są choroby, ale ze względu na powszechność zjawiska – wszelkiego rodzaju uzależnienia, a także burzenie naturalnego rozwoju emocjonalnego i premiowanie relatywizmu moralnego. Musi to, wcześniej czy później prowadzić do rozchwiania równowagi psychofizycznej z trudnymi obecnie do oszacowania, ale na pewno ogromnymi konsekwencjami zdrowotnymi.

Bibliografia

  1. Beauchamp, Tom L., and James F. Childress. 2001. Principles of Biomedical Ethics. New York: Oxford University Press. [Google Scholar]
  2. Bernard Lo, and Marilyn J. Field, ed. 2009. Conflict of Interest in Medical Research, Education, and Practice. Washington D.C.: National Academies Press. [Google Scholar]
  3. Chervenak, Frank A., Laurence B. McCullough, and Birgit Arabin. 2006. “Why the Groningen Protocol should be rejected.” Hastings Center Report 36, no. 5:30–33. [Google Scholar]
  4. Green, Josephine. 1993. “Ethics and late TOP.” Lancet 342:1179. [Google Scholar]
  5. Hanson, Mark J, and Daniel Callahan. 2000. The Goals of Medicine. The Forgotten Issues in Health Care Reform. Washington, D.C.: Georgetown University Press. [Google Scholar]
  6. Hivey, Sarah, Nicholas Pace, John P. Garside, and Andrew Wolf. 2009. “Religious practice, blood transfusion, and major medical procedures.” Pediatric Anesthesia 19:934–46. [Google Scholar]
  7. Jørgensen, Karsten, and Peter Gøtzsche. 2009. “Overdiagnosis in publicly organised mammography screening programmes: systematic review of incidence trends.” BMJ 339:b2587. [Google Scholar]
  8. Loeb, Stacy, Marc Bjurlin, et al. 2014. „Overdiagnosis and Overtreatment of Prostate Cancer.” European Urology Jan 9. pii: S0302-2838(13)01490-5. [Google Scholar]
  9. Moynihan, Ray, Jenny Doust, and David Henry. 2012. “Preventing overdiagnosis: how to stop harming the healthy.” BMJ 344:e3502. [Google Scholar]
  10. Payne, Franklin E. 1991. “The Goals of Medicine.” Journal of Biblical Ethics in Medicine 5, no. 1:18–21. [Google Scholar]
  11. Pellegrino, Edmund D., and David C. Thomasma. 1981. A Philosophical Basis of Medical Practice: Toward a Philosophy and Ethic of the Healing Professions. New York: Oxford University Press. [Google Scholar]
  12. Shneiderman, Lawrence. 2011. “Defining Medical Futility and Improving Medical Care.” Journal of Bioethical Inquiry 8, no. 123–31. [Google Scholar]
  13. Stammers, Trevor G. 2006. “Six objections to Savulescu’s salvos. (Rapid responses to: Savulescu J. Conscientious objection in medicine).” BMJ 332:294–97. [Google Scholar]
  14. Verhagen, Eduard, and Pieter Sauer. 2005. “The Groningen Protocol – euthanasia in severly ill newborns.” New England Journal of Medicine 352, no. 959–62. [Google Scholar]
  15. West, Jehovah. 2014. “Ethical issues in the care of Jehovah’s Witnesses.” Current Opinion in Anesthesiology 27, no. 2:170–76. [Google Scholar]

Downloads

Download data is not yet available.