Skarga kasacyjna w polskim kodeksie postępowania cywilnego jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia orzeczeń sądów drugiej instancji o merytorycznym charakterze, przysługującym do Sądu Najwyższego. Nie wszystkie orzeczenia kończące postępowanie w sprawie co do meritum są jednak zaskarżalne, gdyż ustawodawca wprowadził ograniczenia przedmiotowe i kwotowe. W ten sposób wprowadzono pierwszą barierę przeciwdziałającą nadmiernemu wpływowi spraw do SN. Drugą barierą są bardzo restrykcyjne wymagania formalne, które musi spełnić skarga, aby mogła zostać uznana za dopuszczalną; w tym zakresie mieści się też przymus adwokacko-radcowski. Trzecim etapem badania skargi kasacyjnej jest tzw. przedsąd, w którym dokonuje się badania zaistnienia przyczyn kasacyjnych. Autorka analizuje przyczyny kasacyjne jako pojęcie pozakodeksowe, słusznie wprowadzone jednak w literaturze przedmiotu ze względu na wagę, jaką ustawodawca przydaje poszczególnym etapom badania skargi kasacyjnej w postępowaniu cywilnym. Etap ten służy selekcji skarg pod względem ich wagi i przydatności dla rozpoznania przez sądy powszechne także innych spraw, w których występują analogiczne problemy prawne.