Artykuł jest próbą eksplikacji zawartości idei doskonałych przekonań religijnych oraz wskazania podmiotu, który mógłby być posiadaczem takich przekonań. Żadnemu z podmiotów, które w epistemologii pełnią uprzywilejowaną rolę (Bóg rozumiany simpliciter i człowiek) nie można przypisać doskonałych przekonań religijnych. Bóg, choć jest podmiotem doskonałego poznania, nie potrzebuje przekonań, człowiek zaś nie posiada przekonań doskonałych. Jedynym bytem, który mógłby posiadać takie przekonania jest byt o charakterze teandrycznym (Bóg-Człowiek). Chrześcijaństwo za byt o takich przymiotach uważa Jezusa Chrystusa. Różne rodzaje wiedzy przypisywane Jezusowi, z których najważniejszą jest tzw. „wiedza synowska”, określają epistemologiczne warunki, jakie musi on spełnić, by móc okazać się podmiotem doskonałych przekonań religijnych. Jeśli ideał posiadacza takich przekonań faktycznie się w nim zrealizował, powinniśmy uważać go za autorytet we wszelkich kwestiach religijnych i rozstrzygać spory o naturze religijnej tak, jak on to czynił. Wskazanie na Jezusa jako na posiadacza doskonałych przekonań religijnych staje się rodzajem epistemologicznego argumentu na rzecz chrześcijaństwa.