
Artykuł jest próbą eksplikacji zawartości idei doskonałych przekonań religijnych oraz wskazania podmiotu, który mógłby być posiadaczem takich przekonań. Żadnemu z podmiotów, które w epistemologii pełnią uprzywilejowaną rolę (Bóg rozumiany simpliciter i człowiek) nie można przypisać doskonałych przekonań religijnych. Bóg, choć jest podmiotem doskonałego poznania, nie potrzebuje przekonań, człowiek zaś nie posiada przekonań doskonałych. Jedynym bytem, który mógłby posiadać takie przekonania jest byt o charakterze teandrycznym (Bóg-Człowiek). Chrześcijaństwo za byt o takich przymiotach uważa Jezusa Chrystusa. Różne rodzaje wiedzy przypisywane Jezusowi, z których najważniejszą jest tzw. „wiedza synowska”, określają epistemologiczne warunki, jakie musi on spełnić, by móc okazać się podmiotem doskonałych przekonań religijnych. Jeśli ideał posiadacza takich przekonań faktycznie się w nim zrealizował, powinniśmy uważać go za autorytet we wszelkich kwestiach religijnych i rozstrzygać spory o naturze religijnej tak, jak on to czynił. Wskazanie na Jezusa jako na posiadacza doskonałych przekonań religijnych staje się rodzajem epistemologicznego argumentu na rzecz chrześcijaństwa.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.