Cierpiący człowiek może odnaleźć swoją godność oraz wewnętrzną siłę tylko w świetle misterium Chrystusa. Podstawowym celem homilii poświęconej cierpieniu jest zatem aktualizacja misterium Chrystusa w taki sposób, aby na nowo mogło stać się ono „wydarzeniem” w życiu uczestnika zgromadzenia liturgicznego. Aby ten cel osiągnąć, homilista najpierw opisze doświadczenie cierpienia, aby uwolnić cierpiącego od poczucia osamotnienia i niezrozumienia. Następnie pomoże cierpiącemu w odczytaniu sensu jego doświadczenia. W tym celu homilista odwoła się misterium Chrystusa, zwłaszcza do Jego Paschy. Następnie doprowadzi do osobowego spotkania z Chrystusem w Eucharystii po to, by cierpiący doświadczył łaski Pana, który „wziął na siebie nasze słabości i nosił nasze choroby” (Mt 8,17). Tym samym uświadomi wierzących, że chrześcijańskie życie człowieka cierpiącego nie jest jedynie rezultatem jego wysiłku, lecz odpowiedzią na dar Boga. Dopiero w takiej perspektywie w homilii pojawi się wezwanie do naśladowania cierpiącego Jezusa.