Niniejszy publikacja analizuje specyfikę polityki wyznaniowej państwa komunistycznego w okresie 1956–1970 przez pryzmat posługi pasterskiej Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Polski. Podstawowym celem badawczym artykułu jest zatem ukazanie „post-stalinowskiego” etapu historii Kościoła w kontekście ówczesnej sytuacji społeczno-politycznej Polski, zdominowanej przez rządy reżimu Władysława Gomułki. Eksploracja podjętego tematu badań będzie polegała na analizie tekstów źródłowych oraz opracowań metodą historyczną w celu rekonstrukcji faktów historycznych i ich reinterpretacji metodą indukcyjno-dedukcyjną. Interpretacja materiałów źródłowych koncentruje się na ukazaniu roli i znaczenia nie tylko dla zrozumienia ówczesnego przedziału czasowego charakteryzującego się zmaganiami Kardynała Wyszyńskiego z ateistycznym państwem „realnego socjalizmu”, który - jako system totalitarny - wykorzystywał wszelkie możliwe środki - zarówno partyjne, jak też administracyjne - do walki z Kościołem i Narodem zakorzenionym w tysiącletniej tradycji chrześcijańskiej.