Jadwiga Wielhorska, karmelitanka (1836-1911)

Abstrakt

Matka Jadwiga Wielhorska odegrała ważną rolę w odrodzeniu klasztorów karmelitanek i karmelitów bosych w Polsce pod koniec XIX wieku. Pochodziła ze znanej rodziny, aktywnej politycznie od końca XVIII do początku XX wieku. Od 1851 r. mieszkała z matką w Paryżu, a w 1857 r. wstąpiła do klasztoru karmelitanek bosych w Bagnères-de-Bigorre, skąd z powodu problemów zdrowotnych wkrótce przeniosła się do klasztoru w Carcassonne. Przeniosła się do klasztoru w Carcassonne, gdzie 4 września 1859 r. złożyła śluby zakonne. Pod wpływem księdza Aleksandra Jełowieckiego, zmartwychwstańca, w 1867 roku, na czele grupy kilku zakonnic z Liège, wyjechała do fundacji w Poznaniu. Blisko współpracowała z arcybiskupem Mieczysławem Halką Ledóchowskim. Bezskutecznie zabiegała o otwarcie klasztoru karmelitanek bosych w Wielkopolsce.
W latach 1874 i 1875, w związku z powrotem rządu pruskiego do życia politycznego wrogiego Kościołowi katolickiemu i Polakom, karmelici zostali zmuszeni do opuszczenia Poznania. Przez kilka miesięcy mieszkali w klasztorze karmelitów w Krakowie na Wesołej, po czym przenieśli się do własnego klasztoru na Łobzowskiej, nadal w Krakowie. Klasztor ten, bezpośrednio lub pośrednio, był początkiem wszystkich nowych fundacji na ziemiach polskich. Matka Jadwiga aktywnie uczestniczyła w odnowie życia zakonnego w klasztorze karmelitanek bosych w Czernej pod Krakowem. Z powodu wewnętrznych konfliktów w zgromadzeniu w 1879 r. powróciła na krótko do Carcassonne, w 1880 r. zamieszkała w nowym klasztorze karmelitanek bosych w Wieliczce, otwartym dzięki biskupowi krakowskiemu Albinowi Dunajewskiemu, a w 1883 r. wyjechała do Rzymu. Tam, w średniowiecznym klasztorze św. Brygidy, postanowiła zrealizować swoją ideę połączenia powołania karmelitanki bosej z modlitwą wynagradzającą za Kościół i Ojczyznę. Po otwarciu dwóch nowych klasztorów powstało kontemplacyjno-czynne zgromadzenie Karmelitanek Wynagradzających. Matka Jadwiga zmarła 9 stycznia 1911 roku.