Marianna Marchocka (1603-1652), czyli Teresa od Jezusa z Zakonu Karmelitanek Bosych, jest jedyną kobietą w Słowniku polskich teologów katolickich od chrztu do XIX wieku (t. 3, 1982). Napisała pierwszą mistyczną autobiografię w języku polskim, która okazuje się być również pierwszą autobiografią kobiecą w naszej literaturze. Przez długi czas jej prace były czytane przez zakonnice karmelitanki w odręcznych kopiach. W XX wieku zostały odkryte przez historyków duchowości i opublikowane (w 1939) przez Karola Górskiego. W ostatnim czasie przyciągnęła uwagę literatury kobiecej epoki baroku i literaturoznawców zainteresowanych zgłębianiem sposobów, w jakie starała się opisać swoje mistyczne doświadczenia. Teresa Marchocka ufundowała dwa domy swojego zakonu (jeden we Lwowie, drugi w Warszawie). Była dobrze znana we wszystkich sferach społeczeństwa. Była doradczynią duchowną króla Jana Kazimierza i królowej Ludwiki Marii; wiele innych osób prosiło ją o modlitwę wstawienniczą. Zmarła w 1652 r., a jej kult rozkwitł początkowo wokół klasztoru Karmelitanek Bosych w Warszawie. W 1818 r. siostry zabrały trumnę z jej szczątkami i przeniosły ją do Krakowa. Proces beatyfikacyjny rozpoczął się wkrótce po jej śmierci, ale nie wyszedł poza etap przygotowawczy; inicjatywa została wznowiona pod koniec XIX wieku przez Rafała Kalinowskiego i ponownie niedawno, po jego beatyfikacji w 1987 roku.