Wybór Karola Wojtyły, mieszkańca Wadowic, na najwyższą godność w Kościele katolickim, wywołał falę zainteresowania historią tego mało znanego miasteczka. Zrozumiałe, że większość tego zainteresowania koncentrowała się na latach międzywojennych. Wśród opracowań naukowych dotyczących tego okresu godne podziwu miejsce zajmują dzieje wadowickich szkół i wadowickiego cmentarza autorstwa Gustawa Studnickiego. Wspomnienia współczesnych Papieżowi wniosły też wiele do naszej wiedzy o różnych aspektach życia Wadowic w latach 1918-1939, zwłaszcza o życiu kulturalnym i religijnym miasta. Jednak pomimo wszystkich cennych spostrzeżeń te osobiste relacje nie dają nam pełnego obrazu życia religijnego Wadowic w latach formacyjnych Jana Pawła II. Niniejszy artykuł jest próbą wypełnienia tej luki. W celu jej napisania autorka przeszukała bogate zbiory miejscowego archiwum parafialnego, archiwum klasztoru Karmelitów Bosych, współczesną prasę katolicką oraz wspomniane wcześniej wspomnienia. Wśród materiałów archiwalnych największe znaczenie mają ogłoszenia duszpasterskie z kościoła parafialnego, kronika konwentualna oraz zachowane oficjalne metryki związków i bractw wyznaniowych. W panoramicznym szkicu życia religijnego Wadowic autor dokonuje przeglądu kościołów i kapliczek miasta; duchowieństwo parafialne i zakonnicy; kształtowanie chrześcijańskiej formacji charakteru od jej początkowej fazy w w domu rodzinnym, poprzez katechezę (katechizm), słuchanie kazań, czytanie książek i czasopism religijnych; uczestnictwo w tajemnicach wiary w cyklu roku liturgicznego; publiczne wyrażanie wiary w pielgrzymkach i procesjach religijnych; duszpasterstwo w szpitalach, więzieniach i wojsku; działalność formacyjna i charytatywna tercjarzy, bractw i stowarzyszeń religijnych; życie religijne wadowickich Żydów; wreszcie różne formy chrześcijańskiej dobroczynności, które niosły pomoc biednym i potrzebującym, najpierw w następstwie I wojny światowej, a następnie w czasie wielkiego kryzysu gospodarczego początku lat trzydziestych.