Obok m. Teresy Marchockiej (1603-1652), autorki Autobiografii mistycznej, Anna od Jezusa (Stobieńska, 1593-1649) i Teresa Barbara od Najśw. Sakramentu (Teofila z Kretkowskich Zadzikowa, 1609-1670) należą do najbardziej znanych i zasłużonych polskich karmelitanek bosych z XVII w. Stobieńska jako pierwsza Polka złożyła śluby zakonne w 1613 r. w krakowskim klasztorze św. Marcina, założonym w roku poprzednim. Była w tym klasztorze mistrzynią nowicjuszek i przeoryszą, w 1624 r. została pierwszą przeoryszą klasztoru pw. św. Józefa w Lublinie; rządziła tym klasztorem, z niewielkimi przerwami, do śmierci. Teofila Zadzikowa dopiero po śmierci męża mogła zrealizować swoje powołanie zakonne w klasztorze św. Józefa w Lublinie (1634 r.). W 1649 r. została przełożoną drugiej fundacji w tym mieście pw. Niepokalanego Poczęcia, a 1665 r. wyjechała z siostrami swego klasztoru na fundację do Poznania, gdzie zmarła. Przez cały czas była przełożoną i mistrzynią nowicjuszek założonych przez siebie klasztorów. Obie cieszyły się wielkim autorytetem, nie tylko w swoich klasztorach. Dzisiaj, także w wyniku zainteresowania staropolskim piśmiennictwem kobiecym, ich spuścizną interesują się historycy kultury polskiego baroku.
Zachowane teksty m. Anny Stobieńskiej obejmują fragmenty sprawozdań duchowych, niespełna 30 nauk do zakonnic i zbiór sentencji. Podobny charakter mają teksty m. Teresy Barbary Zadzikowej (4 sprawozdania duchowe i 53 nauki), są jednak trzykrotnie obszerniejsze od tekstów m. Anny. Chociaż wszystkie teksty obu autorek mają charakter formacyjny (nawet sprawozdania duchowe), ich pochodzenie jest zróżnicowane. Są wśród nich nauki mistrzyni nowicjuszek, nauki przeoryszy (spisane przez autorki lub przez zakonnice), notatki z prywatnych konferencji dla sióstr, zbiór rad dla zakonnic, postanowienia podjęte w czasie rekolekcji oraz kilka listów, które również są naukami. Nauki nawiązują do okresu liturgicznego, dotyczą obowiązków stanu zakonnego, a nawet zasad dobrego wychowania. Tutaj wydajemy najważniejsze nauki dotyczące szeroko pojętej formacji zakonnej. Poznajemy z nich, jak przeorysze i wychowawczynie nowicjuszek uczyły systematycznej pracy nad sobą, rozpoznawania własnych wad, wykorzeniania ich, nabywania cnót, korzystania z sakramentów świętych. Jak starały się budować solidarną wspólnotę, ufającą swojej przeoryszy, która powinna kochać swoje podwładne, troszczyć się także o ich potrzeby materialne, zwłaszcza zaś o siostry chore. Wydane teksty stanowią ważny przyczynek do zarówno historii życia codziennego klasztorów żeńskich w Polsce w 1. połowie XVII w., jak też do dziejów piśmiennictwa polskich mniszek.
Wydane tutaj teksty nigdy nie były publikowane. Znajdują się w dwóch kodeksach formacyjnych. Jeden z nich jest przechowywany w Archiwum Prowincji Krakowskiej Karmelitów Bosych w Czernej (rkps 246), drugi natomiast, znacznie bogatszy i wartościowszy, w Bibliotece Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu (PTPN, rkps 130).