Przedstawiony w artykule obszar działalności Sióstr Elżbietanek na polu szpitalnictwa nie wyczerpuje szerokiego wachlarza zagadnień związanych z dziełem lecznictwa zamkniętego. Zarysowany tu obraz działalności Sióstr może być pierwszą próbą syntezy wkładu Zgromadzenia do rozwoju Służby Zdrowia Publicznego w odrodzonej Polsce po długoletniej niewoli. Posługa Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety w obszarze szpitalnictwa polskiego zgodnie z wnioskami autora przyczyniła się mocno do poprawy i utrzymania stanu zdrowotności i opieki szpitalnej. Opracowanie to ukazuje również pasmo zmagań i usiłowań podjęcia nowych dróg, w okresie międzywojennym, które w realizacji szczytnego ideału „służby Chrystusowi w najmniejszych z braci Jego” okazały się niewystarczające. Niebezpieczeństwa drugiej wojny światowej załamały linię prężnego rozwoju ośrodków leczniczych, lecz nie zmieniły służebnej postawy członkiń kongregacji wobec ludzkiego cierpienia. Potwierdzają to nie tylko chorzy przebywający pod opieką sióstr ale też powizytacyjne opinie władz kościelnych oraz list pochwalny od Ojca św. Piusa XI skierowany do sióstr elżbietanek w Warszawie na Mokotowie.