W niniejszym opracowaniu omówiona została działalność ambulatoryjna Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety od 1842 roku do wybuchu pierwszej wojny światowej. Charakter tej działalności w ogólnym zarysie znalazł się już w pierwszym Statucie z 1842 roku, spisanym w 1844 roku. Według Statutu z 1859 roku, obok trzech zwykłych ślubów zakonnych, siostry składały dodatkowy czwarty, określający specyfikę Zgromadzenia, a zobowiązujący do opieki nad chorym w domach prywatnych oraz w szpitalach. Autor dokonuje charakterystyki pielęgnacji ambulatoryjnej chorych i opuszczonych, zarówno przez Tercjarkę św. Franciszka i Założycielkę Zgromadzenia Sióstr Elżbietanek M. Klarę Wolff jak i przez Jej duchowe córki - Siostry św. Elżbiety, zwane powszechnie Elżbietankami, na przykładzie kilku placówek. W oparciu o materiały źródłowe omawia w szczególności działalność w okresie szalejących w drugiej połowie XIX wieku epidemii i wojen. W końcowej części przedstawia zagadnienie fachowej formacji sióstr w dziedzinie pracy pielęgniarskiej. Z uwagi na szczupłość źródeł obraz pracy sióstr został z konieczności przedstawiony fragmentarycznie. Z tego również powodu podano także niepełne dane statystyczne.