Kardynał Karol Wojtyła, późniejszy papież Jan Paweł II, był aktywnym mecenasem nauki, angażując się nie tylko finansowo, lecz także uczestnicząc aktywnie w pracy naukowej. Jego podejście do nauki ewoluowało, unikając ograniczeń racjonalizmu i otwierając się na transcendencję. Przyjął fenomenologię jako metodę myślową, co umożliwiło mu głębsze zrozumienie transcendencji. Jego stosunek do nauki był silnie związany z relacjami eklezjalnymi oraz z rozumieniem relacji między nauką, wiarą a teologią.
Wojtyła dążył do zbliżenia nauki i wiary, widząc konieczność współpracy między teologią a naukami przyrodniczymi i humanistycznymi. W Polskim Kościele, jako biskup i członek różnych komisji, wspierał rozwój nauk teologicznych i stworzenie warunków do samodzielnej pracy naukowej teologów. Jego działania obejmowały inicjatywy takie jak Zjazdy Teologów Polskich, Kongresy Teologów oraz utworzenie wydziałów teologicznych na prawach papieskich.
Kardynał Wojtyła kontynuował swoje zaangażowanie w rozwój nauki jako Papież, podkreślając znaczenie etyki i moralności. Jego inicjatywa w sprawie Galileusza oraz wprowadzenie Konstytucji "Sapientia Christiana" były wyrazem troski o dialog i współpracę między różnymi dziedzinami wiedzy. Jako mecenat nauki, Jan Paweł II wykazywał troskę nie tylko o rozwój nauk teologicznych, lecz także o integrację między nauką a wiarą.