Kapłan archidiecezji krakowskiej, absolwent Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie (2004) oraz Akademii Muzycznej w Krakowie (2011). Obecnie doktorant Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie i pracownik Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie.
Metropolita krakowski kardynał Karol Wojtyła będąc aktywnym uczestnikiem Soboru Watykańskiego II i współtwórcą jego nauczania pragnął je przeszczepić na grunt Kościoła w Polsce, w szczególności na teren diecezji, w której był pasterzem. Jednym ze sposobów zrealizowania tego celu było zwołanie synodu duszpasterskiego, który trwając siedem lat (1972-1979) był szeroko rozumianą akcją duszpasterską, w której mogli uczestniczyć nie tylko duchowni, ale przede wszystkim osoby świeckie. Daty rozpoczęcia i zakończenia synodu odpowiadały rocznicom (900 lat) rozpoczęcia i męczeńskiego zakończenia posługi biskupiej w Krakowie przez św. Stanisława. Związanie synodu z jego postacią miało mu nadać nie tylko charakter studium, ale przede wszystkim świadectwa. Zgodnie z wolą autora synodu zostały powołane Synodalne Zespoły Studyjne, których zadaniem było rozpoznanie lokalnych sytuacji, formułowanie zaleceń i kreacja inicjatyw ewangelizacyjnych. Podczas prac synodalnych kardynał Wojtyła, nie narzucając swojego punktu widze-nia, starał się doprowadzić uczestników do odkrywania soborowego nauczania i jego praktycznego znaczenia. W istocie była to posoborowa metoda duszpasterska: pomoc w rozwoju, a nie zarządzanie. Na etapie przygotowywania dokumentów końcowych Synodu Zespoły Studyjne stały się środowiskami szerokiej konsultacji, albowiem do nich zwracała się Komisja Główna, scalająca w sobie pracę wszystkich komisji roboczych. Kardynał Wojtyła już jako Papież Jan Paweł II zakończył pracę synodu. W ten sposób spłacił dług uczestnictwa w obradach Soboru Watykańskiego II dzieląc się jego nauczaniem, poprzez synod, najpierw z Kościołem krakowskim, a następnie, przez wielki pontyfikat (1978-2005), z Kościołem powszechnym.
Bibliografia
Codex Iuris Canonici Pii X Pontificis Maximi iussu digestus Benedicti Papae XV auctoritate promulgatus (27.05.1917), AAS 9 (1917), pars II, s. 1-593. [Google Scholar]
Duszpasterski Synod Archidiecezji Krakowskiej 1972-1979, t. I: „Przebieg prac synodalnych i dokumenty synodu”; t. II: „Dokumentacja”, Kraków 1985. [Google Scholar]
Kongregacja do Spraw Biskupów, Dyrektorium dotyczące posługi duszpasterskiej Biskupów Ecclesiae imago (22 lutego 1973), tekst polski [w:] „Posoborowe Prawodawstwo Kościelne”, t. VI, z. 1, ss. 189-191. [Google Scholar]
Notificationes e Curia Metropolitana Cracoviensi 1971-1979. [Google Scholar]
Sobór Watykański II, Konstytucje, dekrety, deklaracje, Poznań 2012. [Google Scholar]
Wojtyła K., U podstaw odnowy, studium o realizacji Vaticanum II, Kraków 1972. [Google Scholar]
Abrahamowicz J., Posługa królewsko-pasterska w dokumentach Duszpasterskiego Synodu Archidiecezji Krakowskiej 1972-1979, [w:] „Synod kra-kowski odczytany na nowo”, Kraków 2005, ss. 63-78. [Google Scholar]
Dudziak J., Synod diecezjalny, jego struktura i rola w Kościele partykularnym, „Colloquim Salutis”, 16/1984/68. [Google Scholar]
Dyduch J., Posoborowa instytucjonalna odnowa Kościoła krakowskiego według kardynała Karola Wojtyły, „Polonia sacra”, 17 (2013), nr 2 (33).
DOI: https://doi.org/10.15633/ps.378[Google Scholar]
Dyduch J., Posługa prorocko-nauczycielska w dokumentach Duszpasterskiego Synodu Archidiecezji Krakowskiej, [w:] „Synod krakowski odczytany na nowo”, Kraków 2005, ss. 63-78. [Google Scholar]
Dyduch J., Rola i znaczenie Duszpasterskiego Synodu Archidiecezji Krakowskiej, „Analecta Cracoviensia” 41 (2009), s. 441-452. [Google Scholar]
Pieronek T., Oryginalność Synodu Krakowskiego, [w:] „Synod krakowski odczytany na nowo”, Kraków 2005. [Google Scholar]
Pieronek T., Posoborowe synody diecezjalne w Polsce, [w:] „Służyć prawdzie i miłości. Pamięci Księdza Biskupa Dra Stefana Bareły III Ordynariusza Częstochowskiego”, red. J. Kowalski, ss. 389-413. [Google Scholar]
Pieronek T., Synody pastoralne po Soborze, „Znak” 1972 r., s. 457-63. [Google Scholar]
Pieronek T., Nurt duszpasterski w polskich synodach po roku 1962, „Biuletyn synodalny warmiński”, 2 (1980) ss. 34-43. [Google Scholar]
Pieronek T., Co się dzieje z Synodem Krakowskim?, „Tygodnik Powszechny”, 8.04.1973, nr 14 (1263). [Google Scholar]
Ponikło T., Chrześcijanin. Rozmowy ze Stefanem Wilkanowiczem, Kraków 2009. [Google Scholar]
Rogala K., Synod diecezjalny, jego historia, struktura i znaczenie w Kościele (refleksja kanoniczno-pastoralna), „Warszawskie Studia Pastoralne UKSW”, Rok X 2005, nr 4 (29), ss. 153-168.
DOI: https://doi.org/10.21697/wsp.2015.10.4.29.08[Google Scholar]
Rozkrut T., Synod diecezjalny w historii i życiu Kościoła, „Tarnowskie Studia Teologiczne” 16 (1998). [Google Scholar]
Rozkrut T., Wpływ Duszpasterskiego Synodu Archidiecezji Krakowskiej na posoborowe synody polskie, [w:] „Synod krakowski odczytany na nowo”, Kraków 2005, ss. 45-62. [Google Scholar]
Skrzypczak R., Karol Wojtyła na Soborze Watykańskim II. Zbiór wystąpień, Warszawa 2011. [Google Scholar]
Szkodoń J., Posługa kapłańska Ludu Bożego w dokumentach Duszpasterskiego Synodu Archidiecezji Krakowskiej, [w:] „Synod krakowski odczytany na nowo”, Kraków 2005, ss. 63-78. [Google Scholar]
Sztafrowski E., Nowy model synodu diecezjalnego – synod pastoralny, „Kielecki Przegląd Diecezjalny”, 59 (1983) 147-154. [Google Scholar]