Obrazkowa legenda o św. Jadwidze jest częścią Lubińskiego Kodeksu sporządzonego dla księcia Ludwika I Śląskiego w 1353 roku. Pod wpływem cystersów życie patronki Piastów zostało ozdobione dodatkowymi motywami religijnymi. Cnoty Jadwigi, pokora i poddanie się woli Bożej porównywane są do cnót Dziewicy Maryi, ukazanych zwłaszcza w scenie Zwiastowania. Mówi się, że Zbawiciel udzielił swego błogosławieństwa Jadwidze i przemówił do niej z Krzyża, tak jak to zrobił do św. Bernarda z Clairvaux, św. Gertrudy (cysterski) i św. Franciszka. Wszystkie te historie zostały przedstawione w Żywocie obrazowym świętego. Posąg Matki Boskiej z małym Jezusem stał się nieodzownym atrybutem św. Jadwigi, co było niezwykle rzadkie w średniowieczu. Po raz pierwszy pojawił się w Kodeksie Lubińskim. O tym, że amplifikacja hagiograficzna nastąpiła w wyniku inspiracji cysterskiej, świadczy występowanie tych samych motywów w specjalnej serii miniatur w Psałterzu Trzebnickim. Według K. Jażdżewskiego bogato zdobiony modlitewnik dla św. Jadwigi wykonał Cystersi z Lubiąża. Legenda obrazkowa z 1353 roku z dużą dokładnością opisuje najważniejsze punkty duchowości cysterskiej, choć malarz mógł być także osobą świecką. Książę Ludwik I miał liczne związki z klasztorem cystersów w Lubiążu. Można zatem stwierdzić, że niektóre istotne motywy życia obrazowego św. Jadwigi wywodzą się z inspiracji cysterskiej.