W artykule wykorzystano niepublikowane materiały, które przechowywane są w Archiwum Prowincjalnym Zgromadzenia Misji w Krakowie, choć pochodzą z kilku domów na terenie Prowincji. Artykuł podzielono na pięć części: a) początki prowincji krakowskiej, b) materialne podstawy jej istnienia (nieruchomości, finanse), c) urzędy najwyższe (wizytanci, radni, doradcy finansowi), d) rozwój kadr (liczba księży, braci, alumnów-studentów), e) wymagania edukacyjne kandydatów do kapłaństwa oraz specjalistyczne kwalifikacje filozoficzne i teologiczne personelu Seminarium Duchownego w Krakowie. Kiedy w 1842 r. władze rosyjskie nakazały likwidację litewskiego Prowincję Wincentyńskiej, a w 1864 Prowincji Warszawskiej, ciągłość misji Wincentyńskiej w Polsce gwarantowała wyłącznie Prowincja Krakowska, utworzona w 1865 roku. W ciągu następnych 35 lat Prowincja miała dwóch wizytatorów francuskich, Pierre'a Oudiette'a i Pierre'a Soubieille'a . Autor analizuje ich kontakty z polskimi członkami Zgromadzenia i zwraca uwagę na problemy, jakie wywołało zderzenie dwóch mentalności religijnych, francuskiej i polskiej. Choć efekty współpracy z zakonnikami francuskimi nie były niezadowalające, gdy w 1900 r. miała zostać wyznaczona nowa nominacja, polscy misjonarze nie byli zwolennicy przyjęcia innego Francuza jako wizytatora. Od tego czasu wizytatorami zostawali Polacy. Pod ich wpływem znacząco zmieniła się formacja intelektualna polskich misjonarzy. W latach 1900-1905 wielu misjonarzy studiowało już na różnych wydziałach Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, a także na uniwersytetach w Rzymie, Wiedniu i Szkole Biblijnej w Jerozolimie. Wcześniej, przez długi czas po przybyciu do Polski pierwszych księży Zgromadzenia Misji w 1651 r., zgodnie z tradycją francuską, nie zachęcano księży do podejmowania studiów uniwersyteckich.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.