Artykuł prezentuje dzieje Małego Seminarium prowadzonego przez Księży Misjonarzy we Wilnie w okresie międzywojennym. Geneza instytucji sięga czasów św. Wincentego a Paulo żyjącego w XVII w. W Polsce pierwsze Małe Seminaria prowadzone przez misjonarzy pojawiły się dopiero w czasie zaborów na początku XIX wieku w prowincji litewskiej misjonarzy. W prowincji krakowskiej misjonarzy takie Małe Seminarium utworzono w 1878 r. W latach 20tych XX w. o miejsce w Małym Seminarium ubiegało się bardzo dużo kandydatów, dlatego misjonarze podjęli decyzję, aby od roku szkolnego 1924/25 uruchomić w Wilnie drugie tego typu seminarium. Miało ono jednocześnie rozładować tłok w krakowskim zakładzie misjonarskim oraz ułatwić dostęp do nauki uczniom z terenów wschodniej Polski. Małe Seminarium Księży Misjonarzy było prywatną instytucją edukacyjną, w której kształciła się młodzież, pragnąca w większości poświecić się stanowi duchownemu. W placówce działały cztery niższe klasy szkoły średniej według programu gimnazjów państwowych typu klasycznego. Przy pomocy przełożonych seminarzyści mieli możliwość poznania swojego powołania i kwalifikacji do przyszłej pracy w Zgromadzeniu na misjach lub do pracy formacyjnej w seminariach diecezjalnych. Pozostali – poprzez naukę w gimnazjum męskim Zgromadzenia – mogli skorzystać z wszechstronnego rozwoju, jaki gwarantuje szkoła, jako sposób na przygotowanie do życia społecznego lub podjęcie studiów uniwersyteckich różnych kierunków.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.