W latach 1771-1863 seminarium duchowne w Tykocinie liczyło 54 profesorów (nie licząc regentów, którzy byli jednocześnie wykładowcami i kierownikami scholastyków). Prawie wszyscy profesorowie zostali wyświęceni. Przyjeżdżali do Tykocina zwykle zaraz po święceniach (19 osób) lub kilka lat po święceniach. Dziewięciu księży przybyło natychmiast po święceniach, tylko trzech miało kilkuletnie doświadczenie w posłudze. Większość z nich ukończyła Seminarium Duchowne Świętego Krzyża w Warszawie. W omawianym okresie było 371 kleryków, z których 230 przyjęło święcenia kapłańskie w swoich diecezjach macierzystych lub w innych diecezjach. Pochodzenie społeczne alumnów tykocińskiego seminarium duchowego odzwierciedlało zasadniczo lokalną strukturę społeczną, na którą składała się głównie średnio zamożna szlachta. Większość kandydatów zdolnych do pokrycia kosztów kształcenia zarówno przed, jak iw trakcie studiów seminaryjnych pochodziła z tej warstwy społecznej. Na podstawie edyktu carskiego z 1864 r. oraz na mocy Regulaminu klasztorów rzymskokatolickich w Królestwie Polskim i Zarządzenia o kasacie klasztorów w Królestwie Polskim z tego samego roku Dom Misjonarski w Tykocinie został zlikwidowany 16/28 listopada tego roku. Rozwiązanie Domu zakończyło pracę duszpasterską Zgromadzenia Misjonarzy i funkcjonowanie seminarium duchownego w Tykocinie.