Styl życia i organizacja zajęć w płockim seminarium pod dyrekcją Zgromadzenia Misjonarzy miały być podobne do tych w innych tego typu instytucjach prowadzonych przez Misjonarzy. Rytm życia bardzo przypominał lub wywodził się z reguł życia monastycznego, zwłaszcza w klasztorach Wincentyńskich. Był on dostosowany przede wszystkim do osiągnięcia swojego celu, jakim było dobre przygotowanie kandydatów do kapłaństwa i posługi. Pozwoliło to na optymalne wykorzystanie czasu nauki, praktyk pobożnych, zajęć formacyjnych i wreszcie odpoczynku. Określony rytm życia miał przygotować przyszłych księży do kolejnych obowiązków. Styl ten został niemal w całości przejęty po połączeniu seminariów płockich i pułtuskich pod kierownictwem księży diecezjalnych od 1864 roku. Z czasem dokonano pewnych modyfikacji, ale w jego zasadniczych ramach styl ten przetrwał do dziś.