Od przybycia Zgromadzenia Misji do Polski w 1651 roku księza misjonarze aktywnie angażowali się we wszelkie formy pracy charytatywnej. Do najbardziej znanych instytucji Wincentyńskich w Polsce należy Szpital dla Sierot Imienia Jezus w Warszawie (1732-1901) i Dom dla Ubogich Chłopców w Krakowie (1875-1939, 1945-1953, przywrócony Zgromadzeniu w 1992). Pierwsza została założona przez francuskiego misjonarza Gabriela P. Baudouina (1689-1768), druga powstała z inicjatywy misjonarza urodzonego na Litwie ks. Kazimierz Siemaszko (1847-1904). Praca składa się z czterech części: biogramu Kazimierza Siemaszki, historii jego dzieł, jednego w Krakowie i drugiego w Czernej k. Krzeszowic (1900), omówienia idei ks. Siemaszki dotyczących wychowania, i wreszcie jego udział w założeniu i zorganizowaniu pracy kolejnego domu w Krakowie, ufundowanego przez księcia Aleksandra Lubomirskiego (1890). W artykule szczególną uwagę zwrócono na początkową fazę inicjatyw ks. Siemaszki i ich pomyślną realizację w okresie od 1875 r. do śmierci założyciela w 1904 r. Fascynująca historia krakowskiego Domu dla Ubogich Chłopców jest bogato udokumentowana, a jego nowy rozdział rozpoczął się w 1992 roku.