Artykuł dotyczy pielgrzymek z Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego organizowanych w związku z obchodami Roku Jubileuszowego. Już pierwsza tego typu uroczystość, obchodzona w Rzymie w 1300 r., przyciągnęła część pielgrzymów z Rzeczypospolitej. Jednakże, jak wynika ze źródeł współczesnych, ich liczba znacznie wzrosła dopiero w drugiej połowie XV wieku (1450, 1475 i 1500). Droga z Polski do Rzymu była długa i uciążliwa. Pielgrzymi wyruszali z Krakowa do Wiednia, a przez alpejskie przełęcze udawali się do Wenecji. W drodze do Rzymu zatrzymywali się w Loreto i udawali się do spowiedzi w Santuario della Santa Casa. Cała podróż trwała od 30 do 50 dni. Specjalne odpusty jubileuszowe papież udzielał tym, którym nie pozwalała na wyjazd do Rzymu choroba lub obowiązki, których nie można było pozostawić bez opieki. Odpusty takie uzyskali m.in. Kazimierz III Wielki w 1350 r., królowa Jadwiga w 1391 r. i Kazimierz IV (Jagiellończyk) w 1450. W czerwcu 1501 papież Aleksander VI wydał bullę, w której przyznano odpust generalny wszystkim mieszkańcom Litwy. Mogli uzyskać rozgrzeszenie pod warunkiem, że odwiedzili jeden lub więcej kościołów z listy załączonej do dokumentu papieskiego i złożyli tam datki w łącznej wysokości nie mniejszej niż X sumy potrzebnych na podróż do Rzymu. Zebrane w ten sposób pieniądze miały zostać przeznaczone na wojnę z Turcją. Rozgrzeszenie obiecano także wszystkim, którzy złożyli przyrzeczenie przyłączenia się do krucjaty przeciwko Turcji i wypełnili je osobiście lub przez pełnomocnika (ustępstwo to nie dotyczyło jednak tych, którzy z jakiegokolwiek powodu byli zobowiązani wziąć udział w tej wojnie).