Artykuł poświęcony jest postaci arcybiskupa lwowskiego, Jana Rzeszowskiego (1345/46-1436), którego ród zdobył wysoki status szlachecki po otrzymaniu dóbr rzeszowskich od króla Kazimierza Wielkiego w 1354 roku. Kariera Rzeszowskiego rozpoczęła się dzięki ojcu, wpływowemu doradcy Kazimierza Wielkiego. Studiował prawo kanoniczne w Padwie i pełnił ważne funkcje kościelne w Krakowie. Dopiero w wieku około 60 lat pojawił się na scenie publicznej, stając się arcybiskupem lwowskim w 1414 roku. Mimo podeszłego wieku prowadził aktywny tryb życia, towarzysząc królowi w podróżach i wspierając jego kontrowersyjne decyzje. Jako legat soboru w Konstancji, prowadził misję chrystianizacyjną na Żmudzi. Pod jego rządami katolicyzm na Rusi został umocniony, a pozycja metropolity w hierarchii kościelnej wzrosła. Zarządzał znaczną częścią majątku rodowego i zmarł w 1436 roku, zostając pochowany w klasztorze na górze Łysieć w Górach Świętokrzyskich. Arcybiskup Jan Rzeszowski był typowym dostojnikiem kościelnym swoich czasów, ale pozbawionym typowych błędów tej klasy społecznej.