W artykule poddano analizie jeden z elementów niezbędnych do zrozumienia funkcjonowania tej małej, ale bardzo wpływowej elity społecznej w średniowieczu, jaką był episkopat polski. Niemal do końca XII wieku porządek pierwszeństwa biskupów polskich regulowany był prawem kanonicznym, które preferowało zasadę starszeństwa osobistego. Jednak w dobie upadku feudalnego (koniec XII w. do 1320 r.) priorytet stał się kwestią bardzo kontrowersyjną. Odrodzenie władzy królewskiej w XIV w. spowodowało mianowanie króla, który mógł przenosić biskupów z jednej diecezji do drugiej, praktyka ta wyszła z użycia i została zawieszona w poprzednim stuleciu. To z kolei utorowało drogę do zmian przy ustalaniu kolejności pierwszeństwa, osobiste starszeństwo biskupów otworzyło drogę do starszeństwa samych biskupstw.