Wikariat Generalny powstał po wojnach śląskich w 1770 roku na terenie austriackiej części diecezji wrocławskiej poprzez połączenie komisariatów książęco-biskupich Cieszyna i Nysy. W artykule omówiono historię komisariatów, przyczyny powstania wikariatu generalnego oraz krótkie biografie wikariusza generalnego. Podjęto próbę uzyskania dla wikariusza generalnego godności biskupa pomocniczego, ale tylko raz udało się to osiągnąć. Prawa i obowiązki wikariusza generalnego zostały określone jedynie pośrednio. Połączenie godności wikariusza generalnego z obowiązkami parafii i brak stałego miejsca dla tego urzędu powodowały pewne przeszkody w jego sprawowaniu. Z czasem wikariusz generalny otrzymał własne beneficjum (nie musiał już być proboszczem) i stałą siedzibę w Cieszynie. W artykule wspomniano o przywilejach Wikariatu Generalnego, składzie konsystorza i personelu Kancelarii.Zwiększyła się liczba dekanatów i parafii, lecz sieć dekanatów nie pokrywała się z granicami administracyjnymi kraju. W 1910 r. liczba katolików była ponad dwukrotnie większa niż w 1646 r. Ubogim uczniom, absolwentom i nowym księżom oraz duchownym chorym i emerytowanym pomagano poprzez stypendia oraz zakup podręczników do nauki religii. Po podziale Śląska Cieszyńskiego między Polską i Czechosłowacją w 1922 r. i włączeniu jego polskiej części do nowo utworzonej diecezji katowickiej w 1925 r. Wikariat Generalny przestał istnieć.