Na przykładzie diecezji wrocławskiej XVII i XVIII wieku w artykule podjęto kwestię realizacji obowiązku regularnych wizyt w Stolicy Apostolskiej, który na biskupów diecezjalnych nałożył Sobór Trydencki. Na podstawie bulli Romanus Pontifex papieża Sykstusa V z 20, 15 i 5 grudnia „biskupi wrocławscy (jak również wszyscy inni z tej części Europy) powinni co cztery lata udawać się do Rzymu i tam składać pisemny raport o stanie diecezji. Źródła watykańskie zawierają 14 szczegółowych relacji z Wrocławia z lat 1603-1777. Z relacji tych wynika, że biskupi wrocławscy traktowali ten obowiązek w sposób dość formalistyczny. Bardzo rzadko przestrzegali czteroletniego okresu wymaganego przez bullę Sykstusa V – często była to tylko jedna wizyta w ciągu całego panowania danego biskupa. Oni też nie składali wizyt osobiście, lecz byli reprezentowani przez specjalnych prokuratorów, zatwierdzonych przez Rzym, przeważnie kanoników , którzy byli jednocześnie autorami raportów. Ponieważ do roku 1740 nie istniały żadne szczegółowe przepisy ani schematy sporządzania raportów, były one bardzo różne pod względem zakresu i treści. Najobszerniejsze i najbogatsze treści pochodzą od biskupów Sebastiana Rostocka (1667), Fryderyka Heskiego (1678) i Franciszka Ludwiga (1708). W raportach nacisk kładziony jest na statystyczny opis diecezji (diecezja z katedrą, kapitułą i rezydencją biskupią, instytucje diecezjalne, struktura administracyjna diecezji, klasztory na jej terenie), rzadko natomiast pojawia się analiza struktury wyznaniowej i warunki polityczne, w jakich istnieje Kościół katolicki. Znacznie mniej informowano o duchowieństwie i osobach wierzących. Na uwagę zasługują działania podejmowane przez niektórych biskupów wrocławskich w celu usunięcia braków i zintensyfikowania życia religijnego na Śląsku.