Historia klasztoru norbertanek w Płocku, założonego w XII wieku, jest trudna do odtworzenia ze względu na zniszczenie wielu dokumentów w czasie wojny. Zachowane są tylko dwie niekompletne kroniki. Pierwsza pochodzi z połowy XVII wieku, a druga obejmuje wiek XVIII i początek XIX. Kronika z XVII wieku opisuje klasztor jako duży i dynamiczny, liczący około 80 sióstr, będący centrum życia norbertańskiego w Polsce. Klasztor był miejscem reformy po soborze trydenckim, a jego prepozyt pomagał w tym procesie. Kronika kończy się w 1655 roku z wybuchem wojny ze Szwecją. Brak innych źródeł na drugą połowę XVII wieku, oprócz metryk zgonów i nielicznych dokumentów diecezjalnych. Ważnym wydarzeniem tego okresu było obrona Norberta swojego prawa do wyboru prepozyta przed ingerencją biskupa płockiego. W XVIII wieku klasztor popadł w ruinę z powodu złego zarządzania jednego z prepozytorów. Jednakże, w 1719 roku klasztor został uratowany dzięki decyzji opata z Hebdowa i przełożonego prowincji norbertańskiej. Kroniki z XVIII wieku głównie opisują projekty budowlane i inwestycyjne. W kolejnych latach, kroniki opisują wojny napoleońskie oraz przeniesienie wspólnoty do Czarnowąsu. Klasztor funkcjonował do 1864 roku, kiedy to został poddany represjom po upadku powstania styczniowego. Życie sióstr w tym okresie zostało dobrze udokumentowane. Okres 1864-1902 stanowi praktycznie pustą kartę w kronikach, brakuje informacji o życiu klasztoru w tym czasie.