Klasztor norbertanek w Strzelnie został ufundowany przez Piotra Wszeborowica, wojewodę kujawsko-kasztelana kruszwickiego, pod koniec lat 80. XII wieku. Organizacyjnie podlegał klasztorowi św. Wincentego we Wrocławiu. Pierwsze wzmianki o prepozytach pojawiają się w źródłach dopiero w 1220 roku. Prepozyci trafiali do Strzelna głównie z klasztoru we Wrocławiu, ale nie wszyscy pochodzili ze Śląska. Wraz z wyborem Grzegorza z Milejowa zaczyna się okres prepozytów pochodzących z polskich klasztorów, głównie z klasy średniej. Dopiero w XVI wieku pojawili się przedstawiciele szlachty. Od XIV do drugiej połowy XVI wieku urząd prepozyta w Strzelnie często był krokiem w drodze do awansu na opata klasztoru we Wrocławiu. Zdecydowana większość klasztorów polskiej cyrkarii premonstratensów nie zachowała katalogów swoich opatów lub prepozytów, co stanowiłoby cenne źródło informacji o życiu wewnętrznym i tradycjach tych klasztorów. Wyjątkiem jest kronika opatów klasztoru św. Wincentego we Wrocławiu, spisana przez przeora Mikołaja Liebentala do roku 1504 i kontynuowana do roku 1692. W klasztorze norbertanek w Strzelnie, podobnie jak w innych domach tej reguły, wykaz miejscowych prepozytów został skompilowany dopiero w pierwszych dziesięcioleciach XVIII wieku. Spis ten został wykonany na pustej stronie kopiariusza klasztornego z około 1573 roku. Lista prepozytów została skompletowana na podstawie dokumentów klasztornych oraz materiałów archiwalnych, a także pamięci historycznej następców na stanowisku prepozyta. Konieczne jest więc opracowanie pełnego katalogu przełożonych prepozytury w Strzelnie, który ułatwiłby poznanie historii tego klasztoru oraz przyczyniłby się do bardziej szczegółowych badań nad duchowieństwem, zwłaszcza klerem zakonnym. Ramy chronologiczne tego katalogu określają pierwsze wzmianki o przełożonych klasztoru norbertanek w Strzelnie oraz rok 1837, kiedy to klasztor został ostatecznie zlikwidowany przez władze pruskie.