Historia lubelskiej dzielnicy Tatary sięga XVI wieku. Ta podlubelska wieś stopniowo stawała się częścią miejskiej struktury, stając się samodzielną dzielnicą. Przynależność Tatar do parafii św. Agnieszki łączyła dzielnicę z Lublinem, a przede wszystkim z jego wschodnimi przedmieściami. Po II wojnie światowej, połączona z miastem jedynie ulicami Łęczyńską i Kalinowszczyzną, dzielnica wzbogaciła się o kompleks przemysłowy Fabryki Samochodów Ciężarowych, a później także o inne zakłady. Równocześnie powstawały budynki mieszkalne, a liczba mieszkańców przekroczyła ostatecznie dziesięć tysięcy. Od tego momentu pojawiły się problemy, ponieważ chociaż część mieszkańców przeniosła się do parafii św. Michała ze względu na mniejszą odległość, całe Tatary nadal należały do parafii Św. Agnieszki.
Aby pomieścić ponad dziesięciotysięczną populację, potrzeba utworzenia nowej parafii stała się oczywista nawet po wojnie. Jednak dopiero wydarzenia związane z powstaniem "Solidarności" i większa elastyczność władz komunistycznych wobec dążeń Kościoła do rozbudowy struktur parafialnych umożliwiły podjęcie formalności niezbędnych do budowy kościoła w Tatarach, a także utworzenia nowej parafii. W artykule przedstawiono okoliczności, w jakich podjęto działania zmierzające do realizacji tego projektu oraz pierwsze kroki w kierunku jego realizacji. Głównym przedmiotem badań są kroki podjęte w celu uzyskania pozwolenia na budowę i rozpoczęcia wstępnych prac na terenie przykościelnym przy ulicy Gospodarczej. W owym czasie prace budowlane często rozpoczynano bez ostatecznego zezwolenia administracyjnego, gdyż władze jedynie połowicznie uwzględniały prośby Kościoła, sprawiając wrażenie życzliwych.