Przejdź do głównego menu Przejdź do sekcji głównej Przejdź do stopki
Teka Komisji Prawniczej PAN Oddział w Lublinie

Tom 11 Nr 2 (2018)

Artykuły

Bezpieczeństwo państwa a prawa oskarżonego w polskim prawie karnym procesowym (kwestie wybrane)

DOI: https://doi.org/10.32084/tekapr.2018.11.2-20  [Google Scholar]
Opublikowane: 31.12.2018

Abstrakt

Autor akceptuje pogląd, że jednym z zadań władzy państwowej jest zapewnienie bezpieczeństwa dla struktur państwa oraz obywateli przed działaniami przestępnymi, godzącymi w cenne społecznie dobra prawne. Temu celowi ma służyć m.in. prawo karne materialne, wprowadzając odpowiedzialność karną za naruszenie dóbr, chronionych przez to prawo. Realizacja prawa karnego materialnego następuje w toku procesu karnego. W procesie karnym wyróżnia się funkcje ścigania, obrony oraz orzekania. Autor twierdzi, że w procesie karnym istnieje stały konflikt między realizacją funkcji ścigania, której cechą charakterystyczną jest dążenie do skazania oskarżonego, a więc działaniem na jego niekorzyść, a funkcją obrony sprowadzającej się do działania na korzyść oskarżonego, aby doprowadzić do uniewinnienia albo umniejszenia zakresu odpowiedzialności karnej oskarżonego. Według Autora, prawne rozwiązanie tego konfliktu nie powinno być nastawione na realizację jednego z tych interesów. Normy prawne regulujące postępowania karne, powinny dążyć do osiągnięcia swoistego „złotego środka”, szczególnego kompromisu między gwarancjami interesu wymiaru sprawiedliwości, zabezpieczającymi, optymalnie z punktu widzenia społecznego, realizację wymiaru sprawiedliwości, a gwarancjami uczestników procesu, wśród których należy wyróżnić gwarancję praw oskarżonego. Autor rozważa, czy treść przepisu art. 301 k.p.k., który przyznaje podejrzanemu prawo do przesłuchania z udziałem obrońcy, gwarantuje podejrzanemu zachowanie prawa do obrony. W części artykułu dotyczącej funkcji ścigania Autor omawia przepisy art. 237 i art. 237a k.p.k. regulujące dopuszczalność przeprowadzenia w toku postępowania karnego kontroli i utrwalenia treści rozmów telefonicznych. Ponadto, analizuje treść art. 168b k.p.k., regulującego wykorzystanie w procesie karnym dowodów uzyskanych przez Policję i inne służby w trakcie kontroli operacyjnej.

 

Bibliografia

  1. Adamczyk, Marcin. 2011. Świadek koronny. Analiza prawno-kryminalistyczna. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. [Google Scholar]
  2. Błoński, Michał. 2012. „Zakres przedmiotowy i podmiotowy podsłuchu procesowego.” Palestra 7–8:82–90. [Google Scholar]
  3. Boratyńska, Katarzyna T. 2016. „Instytucja przedstawienia zarzutów.” W System Prawa Karnego Procesowego. T. VI: Strony i inni uczestnicy postępowania karnego, red. Cezary Kulesza, 727–730. Warszawa: Wydawnictwo Wolters Kluwer. [Google Scholar]
  4. Boratyńska, Katarzyna T. 2016. „Komentarz do art. 237a.” W Kodeks postępowania karnego. [Google Scholar]
  5. Komentarz, red. Andrzej Sakowicz, 585–587. Wyd. 7. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. [Google Scholar]
  6. Boratyńska, Katarzyna T. 2016. „Prawo podejrzanego do korzystania z pomocy obrońcy i do przesłuchania z jego udziałem.” W System Prawa Karnego Procesowego. T. VI: Strony i inni uczestnicy postępowania karnego, red. Cezary Kulesza, 741–743. Warszawa: Wydawnictwo Wolters Kluwer. [Google Scholar]
  7. Brodzisz, Zdzisław. 2016. „Komentarz do art. 301.” W Kodeks postępowania karnego. Komentarz, red. Jerzy Skorupka, 701–702. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. [Google Scholar]
  8. Brzozowski, Sebastian. 2016. „Wykorzystanie dowodów uzyskanych w toku kontroli operacyjnej w kontekście art. 168b. kodeksu postępowania karnego.” Palestra 6:20–26. [Google Scholar]
  9. Cieślak, Marian. 1971. Polska procedura karna. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe. [Google Scholar]
  10. Cieślak, Marian. 1984. Polska procedura karna. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe Warszawa. [Google Scholar]
  11. Daniluk, Paweł. 2017. „Instytucja tzw. zgody następczej po nowelizacji z 11 marca 2016 r. w świetle standardów konstytucyjnych i konwencyjnych.” Studia Prawnicze 3(211):81–100. [Google Scholar]
  12. Daszkiewicz, Wiesław. 1996. Proces karny. Część ogólna. Wyd. 3. Poznań: Ars boni et Aequi. [Google Scholar]
  13. Dudka, Katarzyna. 1998. Kontrola korespondencji i podsłuch w polskim procesie karnym. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie–Skłodowskiej. [Google Scholar]
  14. Eichstaedt, Krzysztof. 2008. Czynności sądu w postępowaniu przygotowawczym w polskim prawie karnym. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. [Google Scholar]
  15. Eichstaedt, Krzysztof. 2015. „Art. 237a. Wykorzystanie dowodu uzyskanego w wyniku kontroli.” W Barbara Augustyniak, Krzysztof Eichstaedt, Michał Kurowski, i Dariusz Świecki, Kodeks postępowania karnego. Komentarz. T. I, 765–766. Warszawa: Wydawnictwo Wolters Kluwer. [Google Scholar]
  16. Grajewski, Jan. 2010. „Komentarz do art. 301.” W Jan Grajewski, Lech K. Paprzycki, i Sławomir Steinborn, Kodeks postępowania karnego. Komentarz. T. I, 941. Wyd. 2. Warszawa: Lex a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  17. Gruszecka, Dagmara. 2016. „Komentarz do art. 168b.” W Kodeks postępowania karnego. Komentarz, red. Jerzy Skorupka, 345–347. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. [Google Scholar]
  18. Grzegorczyk, Kazimierz. 2008. „Glosa do postanowienia Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego – Izby Karnej z dnia 26 kwietnia 2007 r. I KZP 6/07.” Wojskowy Przegląd Prawniczy 4:156–158. [Google Scholar]
  19. Grzegorczyk, Tomasz, i Janusz Tylman. 2011. Polskie postępowanie karne. Wyd. 8. Warszawa: Wydawnictwo LexisNexis. [Google Scholar]
  20. Grzegorczyk, Tomasz. 2014. Kodeks postępowania karnego. Tom I. Artykuły 1–467. Wyd. 6. Warszawa: Lex a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  21. Grzeszczyk, Wincenty. 2010. Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Wyd. 7. Warszawa: Wydawnictwo LexisNexis. [Google Scholar]
  22. Hauser, Robert, Erhard Schweri, i Karl Hartmann. 2005. Schweizerisches Strafprozessrecht. Basel–Genf–München: Helbing & Lichtenhahn. [Google Scholar]
  23. Herzog, Aleksander. 2007. „Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., sygn. I KZP 6/07.” Diariusz Prawniczy 3:110–115. [Google Scholar]
  24. Herzog, Aleksander. 2007. „Wykorzystanie materiałów operacyjnych w postępowaniu dyscyplinarnym prokuratorów.” Prokuratura i Prawo 2:87–99. [Google Scholar]
  25. Hofmański, Piotr, Elżbieta Sadzik, i Kazimierz Zgryzek. 2001. Kodeks postępowania karnego. Komentarz. T. I. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. [Google Scholar]
  26. Hofmański, Piotr, Elżbieta Sadzik, i Kazimierz Zgryzek. 2011. Kodeks postępowania karnego. Komentarz. T. I. Wyd. 4. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. [Google Scholar]
  27. Hofmański, Piotr, Elżbieta Sadzik, i Kazimierz Zgryzek. 2011. Kodeks postępowania karnego. T. II. Wyd. 4. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. [Google Scholar]
  28. Hofmański, Piotr, i Andrzej Wróbel. 2010. „Komentarz do art. 6.” W Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Komentarz do artykułów 1-18. T. I, red. Leszek Garlicki, 241–460. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. [Google Scholar]
  29. Hofmański, Piotr. 2014. „Zasada kontradyktoryjności.” W System Prawa Karnego Procesowego. T. III: Zasady procesu karnego, cz. 1, red. Paweł Wiliński, 635–690. Warszawa: Wydawnictwo LexisNexis. [Google Scholar]
  30. Jeż–Ludwichowska, Maria. 2010. „Głosy w dyskusji.” W Rzetelny proces karny. Materiały z konferencji naukowej, Trzebieszowice 17-19 września 2009 r., red. Jerzy Skorupka, i Wojciech Jasiński, 46–48. Warszawa: Oficyna a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  31. Kaftal, Alfred. 1981. „Glosa do wyroku składu 7 sędziów SN – Izba Karna z dnia 15 VII 1979 r., V KRN 102/79 i V KRN 123/79.” Orzecznictwo Sądów Polskich i Komisji Arbitrażowych 7–8:354–358. [Google Scholar]
  32. Kalinowski, Stefan. 1979. Polski proces karny w zarysie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe. [Google Scholar]
  33. Kmiecik, Romuald. 2006. „Rozdział pierwszy. Prawo karne procesowe i proces karny – podstawowe pojęcia i założenia teoretyczne § 2. Funkcje prawa karnego procesowego; pojęcie procedury karnej.” W Romuald Kmiecik, i Edward Skrętowicz, Proces karny. Część ogólna, 24–26. Wyd. 6. Kraków: Oficyna a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  34. Kmiecik, Romuald. 2009. „Rozdział pierwszy. Prawo karne procesowe i proces karny – podstawowe pojęcia i założenia teoretyczne § 1. Prawo karne procesowe a proces karny; wyłączność sądowego wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych (nulla poena sine iudicio).” W Romuald Kmiecik, i Edward Skrętowicz, Proces karny. Część ogólna, 19–22. Wyd. 7. Warszawa: Oficyna a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  35. Koncewicz, Tomasz T., i Anna Podolska. 2017. „Dostęp do adwokata w postępowaniu karnym. O standardach i kontekście europejskim.” Palestra 9:9–23. [Google Scholar]
  36. Kosonoga, Jacek. 2015. „Przedstawienie i modyfikacja zarzutów a rola obrońcy.” W Obrońca i pełnomocnik w procesie karnym po 1 lipca 2015 r. Przewodnik po zmianach, red. Paweł Wiliński, 103–121. Warszawa: Lex a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  37. Kowalewska–Borys, Ewa. 2004. Świadek koronny w ujęciu dogmatycznym. Kraków: Kantor Wydawniczy Zakamycze. [Google Scholar]
  38. Kruszyński, Piotr. 1983. Zasada domniemania niewinności w polskim procesie karnym. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego. [Google Scholar]
  39. Kulesza, Cezary. 2004. „Uwarunkowanie efektywności prawa do obrony w znowelizowanym kodeksie postępowania karnego.” W Problemy znowelizowanej procedury karnej, red. Zbigniew Sobolewski, Grażyna Artymiak, i Czesław Kłak, 11–28. Kraków: Kantor Wydawniczy Zakamycze. [Google Scholar]
  40. Kulesza, Cezary. 2016. „Wstąpienie obrońcy do procesu i udział w przesłuchaniu podejrzanego.” W System Prawa Karnego Procesowego. T. X: Postępowanie przygotowawcze, red. Ryszard A. Stefański, 946–958. Warszawa: Wydawnictwo Wolters Kluwer. [Google Scholar]
  41. Kurowski, Michał. 2017. „Komentarz do art. 301.” W Barbara Augustyniak, Krzysztof Eichstaedt, Michał Kurowski, i Dariusz Świecki, Kodeks postępowania karnego. Komentarz. T. I, 1093. Warszawa: Wydawnictwo Wolters Kluwer. [Google Scholar]
  42. Lach, Arkadiusz, i Bartosz Sitkiewicz. 2007. „Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007, I KZP 6/07.” Prokuratura i Prawo 10:146–152. [Google Scholar]
  43. Lipczyńska, Maria. 1975. „Rozdział V. Strony procesowe oraz obrońcy, pełnomocnicy i przedstawiciel społeczny.” W Maria Lipczyńska, Andrzej Kordik, Zdzisław Kegel, i Zofia Świda–Łagiewska, Polski proces karny, 113–119. Warszawa–Wrocław: Państwowe Wydawnictwo Naukowe. [Google Scholar]
  44. Łyczywek, Roman. 1970. „Prawo oskarżonego do wypowiadania się w procesie.” Państwo i Prawo 2:297–310. [Google Scholar]
  45. Maciejewska, Sylwia. 2000. „Nowe gwarancje prawa do obrony przyznane podejrzanemu kodeksie postępowania karnego z 1997 roku.” Nowa Kodyfikacja Prawa Karnego 5:113–129. [Google Scholar]
  46. Marek, Andrzej. 2001. Prawo karne. Wyd. 3. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. [Google Scholar]
  47. Marszał, Kazimierz. 1988. Prawo karne procesowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe. [Google Scholar]
  48. Marszał, Kazimierz. 1990. „Wprowadzenie.” W Stosowanie środków przymusu w procesie karnym. Problem karnoprocesowych ograniczeń praw obywatelskich, red. Knut Amelung, i Kazimierz Marszał, 11–27. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego. [Google Scholar]
  49. Marszał, Kazimierz. 1990. „Zastrzeżenie wyłączności podstawy ustawowej stosowania środków przymusu w polskim procesie karnym. Rozdział III, § 2.” W Stosowanie środków przymusu w procesie karnym. Problem karnoprocesowych ograniczeń praw obywatelskich, red. Knut Amelung, i Kazimierz Marszał, 91–98. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego. [Google Scholar]
  50. Murzynowski, Andrzej. 2002. „Refleksje na temat kształtu procedury karnej w XXI wieku.” W Postępowanie karne w XXI wieku, red. Piotr Kruszyński, 36–64. Warszawa: Dom Wydawniczy ABC. [Google Scholar]
  51. Nowicki, Marek A. 2009. Wokół Konwencji Europejskiej. Komentarz do Europejskiej Konwencji Prawa Człowieka. Wyd. 4. Warszawa: Oficyna a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  52. Nowicki, Marek A. 2017. Wokół Konwencji Europejskiej. Komentarz do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Komentarze praktyczne. Wyd. 7. Warszawa: Wydawnictwo Wolters Kluwer. [Google Scholar]
  53. Nowikowski, Ireneusz. 1980. „Prawo tymczasowo aresztowanego do korespondencji z obrońcą.” Palestra 6:65–72. [Google Scholar]
  54. Paprzycki, Lech K. 2011. „Sądowa kontrola czynności operacyjno-rozpoznawczych de lege ferenda.” W Funkcje procesu karnego. Księga jubileuszowa Profesora Janusza Tylmana, red. Tomasz Grzegorczyk, 91–104. Warszawa: Lex a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  55. Pawelec, Kazimierz J. 2018. „Substytuowanie dowodowe nielegalnych czynności operacyjnorozpoznawczych. Zagadnienia podstawowe.” Przegląd Sądowy 3:74–85. [Google Scholar]
  56. Posnow, Włodzimierz. 2009. „Udział obrońcy w przygotowawczym stadium procesu – aspekty realizacji niektórych uprawnień.” W Rzetelny proces karny. Księga jubileuszowa Profesor Zofii Świdy, red. Jerzy Skorupka, 416–437. Warszawa: Oficyna a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  57. Potrzeszcz, Jadwiga, 2016. „Bezpieczeństwo prawne a pewność prawa – perspektywa filozoficzno-prawna.” W Bezpieczeństwo prawne państw demokratycznych w procesie integracji europejskiej: Polska – Słowacja – Ukraina, red. Józef Krukowski, Jadwiga. Potrzeszcz, i Mirosław Sitarz, 281–295. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL, Polska Akademia Nauk Oddział w Lublinie. [Google Scholar]
  58. Potrzeszcz, Jadwiga. 2013. Bezpieczeństwo prawne z perspektywy filozofii prawa. Lublin: Wydawnictwo KUL. [Google Scholar]
  59. Prusak, Feliks. 1973. Pociągnięcie podejrzanego do odpowiedzialności w procesie karnym. Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze. [Google Scholar]
  60. Rogacka–Rzewnicka, Maria. 2011. „Środki racjonalizacji zasady legalizmu we współczesnym procesie karnym.” W Funkcje procesu karnego. Księga jubileuszowa Profesora Janusza Tylmana, red. Tomasz Grzegorczyk, 105–121. Warszawa: Lex a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  61. Rogalski, Marcin. 2016. Kontrola korespondencji. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. [Google Scholar]
  62. Sanecki, Andrzej. 1981. „Glosa do wyroku SN z dnia 25 VII 1979 r., V KRN102/79 i VKRN 123/79.” Palestra 7–9:119–122. [Google Scholar]
  63. Siewierski, Mieczysław. 1971. „Rozdział II. Podstawowe zasady procesowe § 4. Zasada skargowości.” W Mieczysław Siewierski, Janusz Tylman, i Marek Olszewski, Postępowanie karne w zarysie, 34–36. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe. [Google Scholar]
  64. Siewierski, Mieczysław. 1976. „Komentarz do art. 63.” W Jerzy Bafia, Jan Bednarzak, i Marian Flemming [i in.], Kodeks postępowania karnego. Komentarz, 137–138. Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze. [Google Scholar]
  65. Sitkiewicz, Bartosz. 2017. „Wykorzystanie dowodów uzyskanych w ramach kontroli operacyjnej oraz podsłuchu procesowego.” W Postępowanie karne po nowelizacji z dnia 11 marca 2016 roku, red. Arkadiusz Lach, 97–128. Warszawa: Wydawnictwo Wolters Kluwer. [Google Scholar]
  66. Skorupka, Jerzy. 2008. „Glosa do postanowienia z 26 IV 2007, I KZP 6/07.” Państwo i Prawo 2:140–144. [Google Scholar]
  67. Skorupka, Jerzy. 2011. „Krytycznie o stanowisku Sądu Najwyższego w kwestii legalności kontroli rozmów telefonicznych.” Prokuratura i Prawo 4:5–19. [Google Scholar]
  68. Skorupka, Jerzy. 2011. „Zgodność z prawem dowodów z podsłuchu telefonicznego na podstawie art.237 k.p.k.” W Iudicium et Scientia. Księga jubileuszowa Profesora Romualda Kmiecika, red. Anna Przyborowska–Klimczak, i Adam Taracha, 613–632. Warszawa: Lex a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  69. Skorupka, Jerzy. 2013. „Funkcje procesu karnego.” W System Prawa Karnego Procesowego. T. I: Zagadnienia ogólne, cz. 1, red. Piotr Hofmański, 186–204. Warszawa: Wydawnictwo LexisNexis. [Google Scholar]
  70. Skorupka, Jerzy. 2013. O sprawiedliwości procesu karnego. Warszawa: Lex a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  71. Skorupka, Jerzy. 2015. „Funkcja gwarancyjna przepisów prawa karnego procesowego.” W Wokół gwarancji współczesnego procesu karnego. Księga Jubileuszowa Profesora Piotra Kruszyńskiego, red. Maria Rogacka–Rzewnicka, Hanna Gajewska–Kraczkowska, i Beata T. Bieńkowska, 403–414. Warszawa: Wydawnictwo Wolters Kluwer. [Google Scholar]
  72. Skorupka, Jerzy. 2015. „Komentarz do art. 237a.” W Kodeks postępowania karnego. Komentarz, red. Jerzy Skorupka, 558–559. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. [Google Scholar]
  73. Skorupka, Jerzy. 2017. „Prokonstytucyjna wykładnia przepisów prawa dowodowego w procesie karnym.” W Verba volant, scripta manent. Proces karny, prawo karne skarbowe i prawo wykroczeń po zmianach z lat 2015-2016. Księga pamiątkowa poświęcona Profesor Monice Zbrojewskiej, red. Tomasz Grzegorczyk, i Radosław Olszewski, 351–364. Warszawa: Wydawnictwo Wolters Kluwer. [Google Scholar]
  74. Skrętowicz, Edward. 1971. „Rozdział III. Uczestnicy procesu. § 3.6. Oskarżony.” W Tadeusz Taras, Edward Skrętowicz, i Romuald Kmiecik, Proces karny. Część ogólna, 144–150. Lublin: Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. [Google Scholar]
  75. Sobolewski, Zbigniew. 1979. Zasada „Nemo se ipsum accusare tenetur” w polskim procesie karnym. Lublin: Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. [Google Scholar]
  76. Sowiński, Piotr K. 2012. Uprawnienia składające się na prawo oskarżonego do obrony. Uwagi na tle czynności oskarżonego oraz organów procesowych. Rzeszów: Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego. [Google Scholar]
  77. Sowiński, Piotr K. 2013. „O prawie oskarżonego do przesłuchania z udziałem ustanowionego obrońcy. Uwagi na tle art. 301, 249 § 3 k.p.k. oraz art. 5 ust. 3 zdanie drugie ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku koronnym.” W Z problematyki funkcji procesu karnego, red. Tomasz. Grzegorczyk, Jacek Izydorczyk, i Radosław Olszewski, 311–324. Warszawa: Lex a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  78. Stachowiak, Stanisław. 1997. „Przesłuchanie podejrzanego z udziałem obrońcy.” Prokuratura i Prawo 12:21–24. [Google Scholar]
  79. Stachowiak, Stanisław. 1998. „Uprawnienia obrońcy w postępowaniu przygotowawczym w nowym kodeksie postępowania karnego.” Prokuratura i Prawo 10:7–17. [Google Scholar]
  80. Stefański, Ryszard A. 2008. „Przegląd uchwał Sądu Najwyższego w zakresie prawa karnego procesowego za rok 2007.” Wojskowy Przegląd Prawniczy 2:81–130. [Google Scholar]
  81. Stefański, Ryszard A. 2013. „Prawo do obrony osoby podejrzanej.” W Z problematyki funkcji procesu karnego, red. Tomasz. Grzegorczyk, Jacek Izydorczyk, i Radosław Olszewski, 296–310. Warszawa: Lex a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  82. Stefański, Ryszard A. 2016. „Zadania prokuratora a zadania oskarżyciela publicznego.” W System Prawa Karnego Procesowego. T. VI: Strony i inni uczestnicy postępowania karnego, red. Cezary Kulesza, 165–167. Warszawa: Wydawnictwo Wolters Kluwer. [Google Scholar]
  83. Stefański, Ryszard A. 2017. „Nowy model prokuratury a postępowanie karne.” W Postępowanie karne po nowelizacji z dnia 11 marca 2016 roku, red. Arkadiusz Lach, 43–68. Warszawa: Wydawnictwo Wolters Kluwer. [Google Scholar]
  84. Steinborn, Sławomir, i Małgorzata Wąsek–Wiaderek. 2015. „Moment uzyskania statusu biernej strony postępowania karnego z perspektywy konstytucyjnej i międzynarodowej.” W Wokół gwarancji współczesnego procesu karnego. Księga Jubileuszowa Profesora Piotra Kruszyńskiego, red. Maria Rogacka–Rzewnicka, Hanna Gajewska–Kraczkowska, i Beata T. Bieńkowska, 430–452. Warszawa: Wydawnictwo Wolters Kluwer. [Google Scholar]
  85. Stryjewski, Leszek. 2009. „Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., sygn. I KZP 6/07.” Prokurator 3–4:118–125. [Google Scholar]
  86. Szumiło–Kulczycka, Dobrosława. 2008. „Glosa do postanowienia składu 7 sędziów SN z 26 kwietnia 2007 r.” Palestra 9–10:303–307. [Google Scholar]
  87. Szumiło–Kulczycka, Dobrosława. 2012. Czynności operacyjno-rozpoznawcze i ich relacje do procesu karnego. Warszawa: Wydawnictwo LexisNexis. [Google Scholar]
  88. Śliwiński, Stanisław. 1948. Polski proces karny przed sądem powszechnym. Zasady ogólne. Warszawa: Wydawnictwo Gebethner i Wolff. [Google Scholar]
  89. Świda, Zofia. 2008. „Rozdział pierwszy. Zagadnienia ogólne 1. Pojęcia podstawowe.” W Zofia Świda, Ryszard Ponikowski, i Włodzimierz. Posnow, Postępowanie karne. Część ogólna, 13–15. Warszawa: Oficyna a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  90. Świecki, Dariusz. 2011. Czynności procesowe obrońcy i pełnomocnika w sprawach karnych. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwo LexisNexis. [Google Scholar]
  91. Świecki, Dariusz. 2016. „Komentarz do art. 237a. Wykorzystanie dowodu uzyskanego w wyniku kontroli.” W Kodeks postępowania karnego. Komentarz do zmian w 2016, red. Dariusz Świecki, 228–230. Warszawa: Wydawnictwo Wolters Kluwer. [Google Scholar]
  92. Taracha, Adam. 2006. Czynności operacyjno-rozpoznawcze – aspekty kryminalistyczne i prawnodowodowe. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie–Skłodowskiej. [Google Scholar]
  93. Taracha, Adam. 2009. „Działania operacyjno-rozpoznawcze prowadzone w ramach uprawnień jako kontratyp – wybrane zagadnienia.” W Współzależność prawa karnego materialnego i procesowego, red. Zbigniew Ćwiąkalski, i Grażyna Artymiak, 459–473. Warszawa: Oficyna a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  94. Taracha, Adam. 2011. „Opinia o ustawie z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (druk senacki nr 1079).” Opinie i ekspertyzy OE-164:1–5. [Google Scholar]
  95. Tarnowska, Danuta. 2003. „Prawo tymczasowo aresztowanego oskarżonego do kontaktowania się ze swoim obrońcą.” Prokuratura i Prawo 12:141–152. [Google Scholar]
  96. Tęcza–Paciorek, Anna. 2012. Zasada domniemania niewinności w polskim procesie karnym. Warszawa: Lex a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  97. Twarowski, Łukasz. 2010. „Legalizacja i procesowe wykorzystanie podsłuchów zgromadzonych w ramach czynności operacyjno-rozpoznawczych Policji.” Palestra 9–10:73–84. [Google Scholar]
  98. Waltoś, Stanisław. 2001. Proces karny. Zarys systemu. Warszawa: Wydawnictwo LexisNexis. [Google Scholar]
  99. Warchoł, Marcin. 2018. „Dlaczego Sąd Najwyższy chroni przestępców.” Dziennik Gazeta Prawna z 9 lipca 2018 r., 131:b7. [Google Scholar]
  100. Wąsek–Wiaderek, Małgorzata. 2013. „O dopuszczalności dowodowego wykorzystania wyjaśnień podejrzanego złożonych pod nieobecność obrońcy.” W Problemy wymiaru sprawiedliwości karnej. Księga Jubileuszowa Profesora Jana Skupińskiego, red. Anna Błachnio–Parzych, Jolanta Jakubowska–Hara, Jacek Kosonoga, i Hanna Kuczyńska, 545–558. Warszawa: Lex a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  101. Węglowski, Michał G. 2009. „Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., sygn. I KZP 6/07.” Prokuratura i Prawo 2:156–164. [Google Scholar]
  102. Wiliński, Paweł. 2006. Zasada prawa oskarżonego do obrony w polskim procesie karnym. Kraków: Kantor Wydawniczy Zakamycze. [Google Scholar]
  103. Wiliński, Paweł. 2011. Proces karny w świetle Konstytucji. Warszawa: Lex a Wolters Kluwer business. [Google Scholar]
  104. Wróblewski, Jerzy. 1990. Rozumienie prawa i jego wykładnia. Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk–Łódź: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Polska Akademia Nauk. [Google Scholar]
  105. Zagrodnik, Jarosław. 2016. Metodyka pracy obrońcy i pełnomocnika w sprawach karnych i karnych skarbowych. Warszawa: Wydawnictwo Wolters Kluwer. [Google Scholar]
  106. Zakrzewski, Karol. 2013. „Prawo podejrzanego tymczasowo aresztowanego do kontaktu z obrońcą.” Palestra 9–10:63–72. [Google Scholar]

Downloads

Download data is not yet available.