Wraz z dokonaną w 1989 r. transformacją ustrojową do polskiego systemu prawa przywrócona została instytucja fundacji, której fundatorem jest osoba prawna Kościoła katolickiego. Do ustanowienia, rejestracji i działalności fundacji kościelnej zastosowanie mają głównie przepisy prawa polskiego. Skoro jednak majątek założycielski fundacji jest majątkiem kościelnym, to kościelny fundator winien również mieć na uwadze odpowiednie przepisy prawa kanonicznego. Artykuł szczegółowo omawia związane z tym zagadnienia, kładąc przede wszystkim nacisk na takie zredagowanie postanowień statutu fundacji, aby był on zgodny z obowiązującymi przepisami prawa (postanowienia obligatoryjne). Ukazuje także możliwe do uzyskania korzyści, które płyną z przyjęcia prawnie dopuszczalnych rozwiązań opcjonalnych, uwzględniających kanonicznoprawny status fundatora (postanowienia fakultatywne). W końcowej części artykułu, po przedstawieniu dotychczas obowiązujących zasad sprawowania nadzoru nad fundacjami kościelnymi, sformułowano wniosek de lege ferenda co do istotnego ograniczenia zakresu uprawnień nadzorczych organów państwa nad fundacjami kościelnymi.