W artykule podjęto refleksję nad ważnością małżeństwa kanonicznego w kontekście ustanowienia przez nupturientów dopuszczalnej przez prawo polskie rozdzielności majątkowej, czyli tzw. intercyzy. Analiza norm prawa polskiego regulujących rozdzielność majątkową oraz poszukiwanie analogicznych norm w prawie kanonicznym miało na celu udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy intercyza ustanowiona przed ślubem może stanowić wykluczenie jednego z aspektów wspólnoty życia, a tym samym może mieć wartość dowodową w procesie o stwierdzenie nieważności małżeństwa? Przeprowadzona analiza doprowadziła do wniosku, że to nie sama intercyza, ale intencja, z jaką nupturienci ją zawarli, ma znaczenie dla ważności małżeństwa kanonicznego. Podpisanie intercyzy może być niekiedy obiektywnie uzasadnione, słuszne, a nawet wskazane. Gdy jednak intercyza jest wyrazem niechęci do budowania jedności małżeńskiej, może być przesłanką wskazującą na nieważność małżeństwa w kontekście co najmniej trzech tytułów: 1) jako wykluczenie nierozerwalności małżeńskiej (bonum sacramentum), 2) jako niezdolność do podjęcia istotnych obowiązków małżeńskich oraz 3) jako wykluczenie dobra małżonków (bonum coniugum).