Artykuł analizuje maryjną tożsamość Kościoła częstochowskiego w perspektywie maryjności Kościoła powszechnego, ze szczególnym uwzględnieniem roli Jasnej Góry jako duchowego centrum narodu i diecezji. Niniejsze opracowanie
ukazuje, że maryjność nie stanowi jedynie elementu tradycji czy kultu, lecz jest konstytutywnym rysem jej eklezjalnej tożsamości oraz duchowym charyzmatem wnoszącym istotny wkład w bogactwo Kościoła powszechnego. W pierwszej części
przedstawiono teologiczne podstawy maryjnego wymiaru Kościoła w świetle dokumentów Soboru Watykańskiego II i nauczania papieży, zwłaszcza św. Jana Pawła II. Następnie omówiono rozwój maryjności w Kościele częstochowskim zawarte w nauczaniu
kolejnych biskupów – od bp. Teodora Kubiny po abp. Wacława Depo. Szczególne znaczenie przypisano sanktuariom maryjnym archidiecezji, które stanowią przestrzeń ewangelizacji, modlitwy i odnowy wiary, odzwierciedlając chrystocentryczny
i eklezjalny charakter kultu maryjnego. W świetle uchwał II Synodu Diecezji Częstochowskiej maryjność jawi się jako droga integralnej formacji wiernych oraz znak nadziei i jedności Kościoła lokalnego. Artykuł ukazuje Kościół częstochowski
jako wspólnotę, która twórczo rozwija maryjną tradycję w posłuszeństwie nauczaniu Kościoła powszechnego, stanowiąc model współczesnej maryjności Kościoła lokalnego.
Puoi anche Iniziare una ricerca avanzata di similarità per questo articolo.