Liczne nowelizacje Kodeksu postępowania cywilnego znacznie skomplikowały system środków odwoławczych zwłaszcza w odniesieniu do orzeczeń (postanowienia) i zarządzeń (zarządzenia) zaskarżanych zażaleniami (zażalenia) i zarządzeń procesowych zaskarżanych zażaleniami. Wprowadzenie oprócz tradycyjnego zażalenia do sądu drugiej instancji i zażalenia do Sądu Najwyższego, także zażalenia do Sądu Najwyższego, także zażalenia do innego składu sądu pierwszej lub drugiej instancji rodzi pytanie o relację między nimi. Niniejszy artykuł obejmuje analizę, czy takie orzeczenia sądu pierwszej instancji mogą być podstawą do zastosowania różnych rodzajów zażaleń, a jeśli tak, to czy w takim przypadku mamy do czynienia z sytuacją zbiegu lub konkurencji skarg. Analiza wskazuje, że w przypadku gdy orzeczenie sądu spełnia przesłanki zarówno z art. 3941 (orzeczenia kończące postępowanie w sprawie), jak i art. 3941a § 1 k.p.c, można wnieść tylko jeden rodzaj zażalenia, podczas gdy norma kompetencyjna z art. norma kompetencyjna z art. 3941b k.p.c. sytuuje zażalenie w sądzie drugiej instancji. Zasada wyłączności środków odwoławczych została zatem uprzednio zachowana.