Małżeństwo i rodzina są chronione na poziomie konstytucyjnym. W celu zabezpieczenia podmiotowego kształtu małżeństwa polski ustawodawca w Konstytucji RP z 1997 roku zdefiniował małżeństwo jako związek kobiety i mężczyzny (art. 18). Regulacja ta – a zwłaszcza sposób jej sformułowania – jest jednak źródłem wątpliwości co do możliwości instytucjonalizacji małżeństw osób tej samej płci (czy ewentualnie innych związków). Rodzi się bowiem pytanie: czy możliwa jest regulacja prawa powszechnego dopuszczająca małżeństwa (czy ewentualnie inne związki) par tej samej płci, czy też norma konstytucyjna wyklucza taką możliwość? Pojawiają się również dalsze pytania – o możliwość jakiejkolwiek innej formy instytucjonalizacji związków osób tej samej płci. Celem niniejszego artykułu jest zatem ukazanie wpływu przepisów konstytucyjnych na możliwość ustawowego uregulowania małżeństwa lub innych związków osób tej samej płci. Na tym tle rozważono, czy w Polsce istnieje konstytucyjny zakaz zawierania małżeństw lub innych związków osób tej samej płci, który uniemożliwiałby ich ustawową instytucjonalizację. Przedstawiono, jak wpływają na tę kwestię uregulowania międzynarodowe, w tym europejska Konwencja praw człowieka i podstawowych wolności oraz Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, a także regulacje unijne zawarte w Karcie praw podstawowych. Ustawodawstwo hiszpańskie stanowi dla prawodawcy polskiego punkt odniesienia i możliwy wzór do naśladowania w kontekście rozwiązywania tego typu dylematów legislacyjnych; przy stosunkowo zbliżonych do polskich rozwiązaniach konstytucyjnych małżeństwa i związki partnerskie osób homoseksualnych są tam bowiem od dawna zinstytucjonalizowane.