Pierwsze lata po zakończeniu I wojny światowej obfitowały w ożywione dyskusje i polemiki na temat porządku politycznego i społecznego nowego państwa polskiego. Debata ta przyciągnęła wybitne wkłady duchowieństwa katolickiego, wśród nich ojca Stanisława Adamskiego i ojca Teodora Kubiny. Obydwaj zapisali się w polskim życiu politycznym i społecznym w latach 1918-1922: Adamski jako programowy rzecznik demokracji chrześcijańskiej, Kubina jako obrońca ruchu robotniczego. Ich poglądy były niezwykle podobne, projektując katolicką wizję społecznego i politycznego porządku Polski. Obydwaj wierzyli, że religia powinna odegrać ważną rolę w życiu społeczeństwa lub, jeśli tak nie było, życie uległoby zniekształceniu. Życzyli sobie, aby katolicy aktywnie uczestniczyli w życiu wspólnotowym, a idee religijne szerzyły się na wszystkich poziomach struktury społecznej (rodzina, szkoła, stosunki międzynarodowe) i kształtowały jak najwięcej jej konkretnych produktów. Oczekiwali, że wszystkie klasy społeczne mogą pracować na rzecz dobra Polski. Nalegali, aby wszelkie konflikty między klasami, narodami czy religiami były rozwiązywane drogą pokojową, a pojawienie się takich konfliktów można było zapobiec, szanując prawa poszczególnych wspólnot etnicznych i religijnych. Wreszcie, wzywali do utworzenia szerokiego frontu katolickich stowarzyszeń religijnych, organizacji edukacyjnych i kulturalnych, stowarzyszeń politycznych oraz związków zawodowych, dedykowanych zadaniu nasycając życie społeczne i polityczne Polski ideami chrześcijańskimi.