W połowie XIX w. Kraków był małym i zaniedbanym miastem. Liczył niespełna 50 tysięcy mieszkańców i zajmował powierzchnię zaledwie 5,7 km2. W okresie autonomii Galicji (1867-1914) miasto przeżyło znaczący rozwój: unowocześniono obiekty miejskie, wzniesiono kilka reprezentacyjnych budynków i powstały nowe obszary mieszkalne. Na początku XX w., po włączeniu części podmiejskich gmin Krakowa jego powierzchnia wzrosła do 47 km2. Miasto – ważny ośrodek życia naukowego (Uniwersytet Jagielloński, Akademia Nauk) i artystycznego (Akademia Sztuk Pięknych, Teatr Miejski im. Słowackiego) – dzięki swobodom kulturalnym stało się duchową stolicą Polski: tutaj otoczono opieką pomniki narodowe oraz uroczyście obchodzono rocznice ważnych wydarzeń historycznych. Po odnowie diecezji krakowskiej i zwiększeniu liczby klasztorów, życie religijne również przeżyło nowy rozkwit. Powolny, ale stały rozwój przemysłu w Krakowie i na jego przedmieściach spowodował zmiany w strukturze społecznej ludności. Trzydzieści procent ludności stanowili Żydzi. Stan zdrowia ówczesnych mieszkańców Krakowa był niski (wiele przypadków gruźlicy płuc i chorób zakaźnych), a warunki życia były na ogół bardzo trudne. Pomiędzy poszczególnymi dzielnicami miasta występowały znaczne różnice: najbardziej ekskluzywna była dzielnica Piasek, najbiedniejsza Kazimierz, gdzie mieszkali głównie Żydzi i gdzie sytuacja życiowa była najtrudniejsza. Filantropia rozwijała się w Krakowie od czasów starożytnych. Oprócz bardzo zasłużonych starszych instytucji, takich jak Bractwo Miłosierdzia oraz Towarzystwo Dobroczynności, istniało kilka mniejszych stowarzyszeń i instytucji oraz fundacji, które zapewniały opiekę dzieciom porzuconym, młodzieży zagrożonej demoralizacją, chorym, byłym powstańcom. Jednakże w zależności od rozwoju współczesnego miasta pojawiły się nowe potrzeby, którym filantropia w swoich tradycyjnych formach i rozproszonej działalności nie była w stanie zaspokoić.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.