W Polskich klasztorach żeńskich od XVII do XIX wieku teatr odgrywał istotną rolę, chociaż był to teatr własny, zorganizowany w klauzurze, z myślą o zabawie i edukacji zakonnic. Mniszki żyły w dwóch światach: biblijnym i codziennym, co wpłynęło na ich odbiór teatru jako formy kulturowej. Nawet choć reguły zakonne były zwykle rygorystyczne, mniszki niekiedy organizowały przedstawienia, a w niektórych zakonach teatr był tolerowany lub wręcz popierany. Francuskie zakonnice, szczególnie wizytki, wprowadziły teatr do Polski, a szkoły przyklasztorne stanowiły miejsce, gdzie młode zakonnice mogły uczestniczyć w przedstawieniach. Jednak teatr żeński w Polsce miał swoje ograniczenia - np. nie było ról kobiecych, co spowodowało, że aktorkami były same zakonnice, które przebierały się za mężczyzn. Teatr w Polskich klasztorach rozwijał się pod wpływem kontaktów z jezuitami i szkół katolickich. Pomimo pewnych kontrowersji i ograniczeń, teatr pozostawał ważną częścią życia kulturalnego w klasztorach żeńskich.