W 1939 r. w 52 parafiach i 4 kościołach rektorskich na terenie południowo-zachodniej części archidiecezji wileńskiej pracowało 106 księży. Istniały dwa domy zakonne salezjańskie (11 księży, 7 studentów teologii, 15 braci), dwa domy salezjanek (25 sióstr i 15 nowicjuszek), pięć domów Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny (37 sióstr), jeden dom Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo (7 sióstr) i dom Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Świętej Rodziny (3 siostry) Duchowieństwo poniosło znaczne straty osobiste. Księża aktywnie uczestniczyli w polskim ruchu oporu, pełniąc funkcję kapelanów, chronili także i wspierali partyzantów. Szczególnie ważna dla ludności polskiej była ich praca duszpasterska, w której wyrażali swoją postawę patriotyczną. Organizowali także pomoc dla najbardziej potrzebujących. Wiele wysiłku włożono w ratowanie Żydów i zaniedbanych dzieci (domy zakonne salezjańskie w Supraślu i Siostry Misjonarki Świętej Rodziny w Białymstoku). W szkołach organizowanych przez duchowieństwo uczyło się około tysiąca dzieci. Artykuł kończy lista księży, którzy w czasie wojny pracowali na terenie południowo-zachodniej części archidiecezji wileńskiej.