W „Naszej Przeszłości” ukazały się już prace o pracy misyjnej franciszkanina A. Burzyńskiego w północnym Egipcie oraz o jego działalności charytatywnej i oświatowej w latach 1820-1830, gdy był on biskupem sandomierskim. W niniejszym artykule przedstawiono działalność duszpasterską biskupa Burzyńskiego oraz jego relacje z protestantami i Żydami, który w czasie dziesięcioletniego zarządzania nowo utworzoną diecezją sandomierską położył podwaliny pod wielostronną działalność duszpasterską i sam brał w niej czynny udział. Podzielił diecezję na 17 dekanatów i z elity istniejącego duchowieństwa utworzył kurię diecezjalną oraz kadrę administracyjną i dydaktyczną seminarium duchownego w Sandomierzu. Czterokrotnie nakazał dziekanom przeprowadzanie wizytacji w parafiach i składanie sprawozdań kurii diecezjalnej. Sam odwiedzał większe parafie, a także te, w których konieczna była osobista obecność miejscowego biskupa. Opiekował się szkołami parafialnymi i szpitalami. Opiekował się kościołami i budynkami klasztornymi, opuszczonymi po kasacji zakonów (1819), które uchronił przed zniszczeniem. Pozytywny stosunek A. Burzyńskiego do osób innych wyznań w czasie pracy misyjnej w Egipcie uległ zmianie w jego diecezji. Wynikało to przede wszystkim z polskiej mentalności: z biegiem czasu pierwotna tolerancja i współpraca z „innowiercami” została stopniowo zastąpiona podejrzliwością, a nawet wrogością – zwłaszcza wobec Żydów. To zdanie podzielał bp Burzyński. Z niepokojem obserwował oznaki żydowskiej dominacji gospodarczej i finansowej. Widział także niebezpieczeństwo religijne, jakie może zagrozić jego diecezjom w wyniku bliższych kontaktów z nimi. Biskup łączył swoje niechętne stosunki z Żydami i protestantami z wymogami tzw. sprawiedliwości legalnej.