W XVII i XVIII wieku poznański klasztor odgrywał ważną rolę na szkolnej mapie polskiej prowincji dominikańskiej. Dom utrzymywał nowicjat na własne potrzeby i formował nowicjuszy dla innych klasztorów. O randze poznańskiego nowicjatu i zasięgu jego wpływów może świadczyć przyjęcie dość licznej grupy młodych adeptów życia monastycznego ze Śląska, zwłaszcza w XVIII wieku, kiedy prowincja przeszła pod panowanie pruskie, a liczba przyjęć do miejscowych klasztorów była ograniczona. W poznańskim klasztorze na stałe funkcjonowała konwentualna szkoła teologiczna – ze względu na liczebność konwentu obsadzana była przez trzech lektorów wyznaczonych przez kapitułę wojewódzką. Równolegle funkcjonowały także w Poznaniu międzyklasztorne szkoły o profilu filozoficznym (materiałowym) i teologicznym (studia formalne), w których formację edukacyjną otrzymywali bracia zakonnej i wojewódzkiej elity intelektualnej przywłaszczani na studia zewnętrzne i awanse lektorskie. Powyższe fakty prowadzą do wniosku, który wyznacza ważne miejsce Klasztoru Dominikanów w Poznaniu na szkolnej mapie polskiej prowincji Zakonu Kaznodziejskiego w epoce potrydenckiej.