Pomimo ogromnego postępu w badaniach nad dziejami polskich klasztorów cystersów, kwestia kontaktów mnichów z uniwersytetami średniowiecznej Europy nie została dotychczas w zadowalający sposób rozstrzygnięta. Badania nad cystersami najlepiej zbadano na Uniwersytecie Jagiellońskim (J. Fijałek), w Lipsku (A. Dietrich), Kolonii i Heidelbergu (A. Amrhein). Wymienieni autorzy nie uniknęli jednak pewnych błędów i nie uwzględnili wszystkich mnichów studiujących i uzyskujących doktoraty na tych uczelniach. Celem niniejszego artykułu jest uzupełnienie tych luk na podstawie immatrykulacji uniwersyteckich i ksiąg doktoranckich (do połowy XVI wieku). Ocenie poddano także inne akta uniwersyteckie, które nie były wcześniej badane pod kątem powiązań z polskimi klasztorami cystersów. Przeprowadzone badania pozwoliły ustalić obecność polskich cystersów na uniwersytetach w Wiedniu, Rostocku, Erfurcie i Frankfurcie nad Odrą, a także (w XIV w.) w Paryżu. W sumie udało się zidentyfikować 151 mnichów z polskich klasztorów cystersów, którzy studiowali na różnych uniwersytetach z okresu od XIV do połowy XVI wieku.